Vanmorgen heb ik met mijn twee zangcollega’s samen gerepeteerd, en we hebben allerlei mooie muziek gezongen. Wat we ook hebben gezongen is een drieluik van liederen dat ik vijftien jaar geleden heb gecomponeerd. Dat was best spannend! Gelukkig vonden ze het heel erg mooi, en het komt in ons programma.
Na de repetitie regende het heel hard, dus we wachtten even tot het wat opklaarde voordat we ieder ons weegs gingen. Ik had nog maar een paar honderd meter gefietst toen het serieus losbarstte. Een stortbui van daar tot aan het station. Ik was doorweekt tot op mijn lijf.
Toch maar dapper in de trein naar Rotterdam gestapt, want daar had ik om twee uur een afspraak met Elly, die luit, theorbe en gitaar speelt. We hebben al een tijdje de wens om samen een leuk programma te gaan doen, en nu hadden we eindelijk een moment gevonden om er eens voor te gaan zitten.
Ik liep station Rotterdam uit, en ja hoor, het begon meteen weer te spetteren, en al snel stortregende het ook hier. Als een verzopen kat kwam ik bij Elly aan, gelukkig was het warm bij haar thuis. Het was heel gezellig, en we hebben heel mooie muziek uitgezocht. Het wordt een programma met Engelse barokmuziek van Purcell, Dowland, Lanier, Wilson, Colman en meer. Heerlijke muziek om te zingen, en alle ruimte om er iets bijzonders van te maken.
Toen ik weer in Den Haag kwam scheen de zon uitbundig. Ik had forse tegenwind, en tegen de tijd dat ik thuis was was mijn jas alweer aardig opgegroogd door de zon en de wind. Ik was moe, op een lekkere manier. Mijn foto geeft mijn gevoel bij vandaag goed weer: onheilspellend weer, maar wat scheen intussen de zon!
