Vanmorgen werd ik om 3.30 wakker… ruim voor de wekker die om 3.45 zou afgaan. En dat was maar goed ook, want per ongeluk stond alarm 1 (8.30) in plaats van alarm 2 op actief…
We stonden op, namen een snelle douche, pakten onze koffers, zeiden de poezen gedag en stapten in de auto. Vakantie! Het was natuurlijk nog rustig op de weg, al regende en waaide het behoorlijk hard. Gelukkig zouden we dat weer snel achter ons laten…
We arriveerden op Schiphol bij de long parking en namen de shuttle die ons direct naar onze gate bracht. We hadden thuis al online ingecheckt, dus we hoefden alleen nog maar de bagage af te geven en door de douane. Op hoop van zegen, tweemaal overstappen gaf ons het gevoel dat we hard moesten duimen dat onze bagage netjes meekwam.
We haalden nog een kop koffie/thee bij de StarBucks om een beetje wakker te worden en dronken die op terwijl we wachten tot we mochten boarden. Even later zaten we in het vliegtuig, klaar voor de grote trek naar het zuiden…
Om 7 uur wilde de piloot vertrekken, maar we mochten nog niet meteen in beweging komen vanwege het slechte weer. Na een kwartiertje taxieden we dan toch weg en even later vlogen we hoog in de wolken. Nog een klein stukje en… ja! De zon kwam op, opeens was het licht!
Anderhalf uur later waren we in Zurich, waar het nog iets kouder was dan in Nederland. Het is wel een mooi modern vliegveld, en het uurtje dat we daar doorbrachten was zo voorbij. Vanaf de gate had je een mooi, bijna nonchalant groots uitzicht op de bergen, en dat gaf een echt vakantiegevoel.
Om kwart voor tien vertrok het vliegtuig naar Athene, dat er ongeveer 2,5 uur over deed, maar in Athene was het natuurlijk een uur later, dus we kwamen tegen half twee aan. Athene had een kleiner vliegveld dan ik had verwacht. Hier was het warm, dat konden we voelen, ondanks dat we niet naar buiten konden.
We moesten hier wat meer tijd doorbrengen, dus we liepen wat meer rond. We aten alvast iets, omdat we nog niet wisten in hoeverre we op Kreta nog avondeten zouden krijgen. We haalden spaghetti & meatballs bij een gecombineerd setje restaurants (Italiaans, Grieks, Japans, Chinees…) en het smaakte maar matig. Veel pasta, weinig saus en ballen. Maar goed, we hadden een volle maag.
Zo tegen vier uur vlogen we naar Kreta, ditmaal niet met Swiss, natuurlijk, maar met Aegean. Een iets kleiner vliegtuig, en een Griekse crew (de dame die de Engelse mededelingen deed was absoluut niet te verstaan). Deze vlucht was maar kort, iets meer dan een half uur, en onderweg zagen we een aantal eilanden onder ons die er interessant uitzagen. Om 16.45 waren we in Chania! Een bus haalde ons op vanaf het vliegtuig, en bracht ons naar de aankomsthal, waar we een behoorlijk tijdje moesten wachten op onze bagage.
Gelukkig waren onze koffers veilig aangekomen, en we liepen naar buiten, waar we het nummer van de autoverhuur probeerden te bellen dat Mat, onze verhuurder, ons had gegeven. Geen gehoor. Ook Mats nummer werkte niet. Uiteindelijk lukte het en werd David meegenomen in een shuttle, terwijl ik op de bagage bleef passen. De verhuurders wisten niet welke auto voor ons was, dus kregen we een willekeurige andere auto mee, een Hyundai i20, en moesten we dan in de komende dagen maar even langs Kalives Travel gaan om het te regelen.
We sloten TomTom aan en pakten Mats routebeschrijving erbij. Het wees zichzelf, en we kwamen nog een supermarkt tegen, de IN.KA, waar we wat eerste aankopen deden om de avond door te komen. Fatsoenlijk brood hadden ze niet, maar yoghurt, cruesli, cup a soup en dat soort dingen was er wel, en pizza ook.
We reden verder, en genoten van het prachtige uitzicht over de baai van Souda, waar in de vallende schemering de lampen oplichtten als vrolijke sterren. We reden helemaal om de baai heen, en volgden de hoofdweg, de E75, waar we op een zeker moment af zouden moeten. We wisten alleen niet wanneer…
Intussen was het pikdonker, en reden we langzaam en zoekend, als echte toeristen, omdat Mat ons al had gewaarschuwd dat het bord dat onze afslag aangaf verscholen stond in de bosjes… We reden achter een Toyota-jeep (waar er erg veel van rondrijden) met van alles achterin gegooid die ook langzaam reed, en hij leerde ons hoe het werkt op de Kretenzer wegen: als iemand achter je je wil passeren, ga je aan de kant, over de witte lijn de vluchtstrook op, zodat de ander je gewoon op de eigen weghelft kan passeren. Het linke daarbij is trouwens dat je op deze E75 van alles kunt tegenkomen: auto’s, vrachtwagens en bussen, maar ook fietsen, brommers, scooters, voetgangers, geiten, honden, kraampjes en meer… Gelukkig wisten we dat toen nog niet, we zaten zo wel gespannen genoeg in de auto.
Natuurlijk zagen we het bordje te laat en reden we de afslag voorbij. In ieder geval hadden we het gelukkig in de gaten. Maar ja, op deze weg kun je niet zomaar keren… onoverzichtelijke bochten, jakkerende Kretenzers… maar na een tijdje lukte het toch. We reden terug, letten goed op, en… we mochten niet linksaf slaan naar onze afslag, dus reden we hem nog een keer voorbij!
Na nog een relatief illegale u-turn lukte het ons eindelijk om de goede afslag te nemen. We volgden de routebeschrijving naar Kaina, en naar het huis dat we gehuurd hadden. We hadden geen adres, alleen de naam van het huis (Spiti Mas), maar later hoorden we dat dat normaal is in de kleine dorpjes: ze hebben geen adres, de postbode weet gewoon waar iedereen woont. Wel een beetje lastig met TomTom…
We reden een steil straatje in naar beneden, langs een jeep (kon net), en vroegen ons af waar het was. We reden eerst iets te ver door, keerden en ik stapte uit om te kijken of de oprit die we gepasseerd waren het juiste adres was. Mat stond boven en riep me toe dat we goed zaten, en we reden omhoog naar het huis. De auto parkeerden we naast het trapje naar het terras, en we haalden de koffers uit de auto. Mat verwelkomde ons vriendelijk en liet ons het huis zien.
We besloten om nog even een pizza warm te maken, en die smaakte heerlijk na zo’n intense dag. We waren allebei helemaal kapot, dus om half negen (half acht Nederlandse tijd) kropen we lekker in bed. Wat een dag! En we waren ontzettend enthousiast dat we er waren: twee heerlijke vakantieweken lagen voor ons!