We reden terug naar huis, dit keer als echtpaar, niet meer als bruidspaar. We parkeerden om de hoek, en liepen naar de deur. Peter hing al uit het raam met de videocamera, en we moesten heel even wachten met naar binnen lopen. Het werd al snel duidelijk waarom: we werden gefilmd, en er werd voor ons gezongen!
Onze ouders waren er, en Esther, Annie en Bert, Peter en Lilian met de kinderen, en even later kwamen ook Len en Bar nog. Volle bak! De schatten hadden de hele tafel volgezet met heerlijkheden, van salade tot brood, en van fruit tot donuts. Overal verspreid lagen kersen, de bekers en bordjes waren gepersonaliseerd door Lilian, en het zag er ontzettend gezellig uit!
Wij mochten het buffet openen, en iedereen ging lekker eten. We zaten in de woonkamer en op het balkon, en de poezen zaten verstopt. Ontspannen kletsten we na over gisteren, wat was het een intense en prachtige dag geweest! We vonden het fijn om te horen dat onze gasten dat ook zo hadden ervaren.
Ik verzamelde alvast de foto’s die ze gemaakt hadden zoveel mogelijk, nu ze er toch waren. Dat werd even aan de lopende band geheugenkaartjes kopiëren (en tussen neus en lippen door bemachtigden we zo ook wat foto’s van het vrijgezellenfeest!). Het was fijn om nog even bij elkaar te zijn.
In de loop van de middag vertrokken onze gasten huiswaarts. We bleven met zijn tweeën achter, vreselijk moe en vreselijk gelukkig tegelijkertijd. We hadden nergens meer puf voor, maar het was goed zo. We pakten nog wat cadeaus uit van de mensen van Ravelry, en weer verwonderde ik me over de bijzonderheid van de contacten met mijn online vriendinnen. Ik rangschikte alle kaarten op de schoorsteenmantel, met moeite, want het waren er zoveel.
We zinderden nog helemaal na, en dat ging de dagen erna nog niet snel weg. We dachten vaak met een grote glimlach op ons gezicht terug aan de geweldige dagen die we samen hebben beleefd. We zijn erg blij met hoe we het hebben vormgegeven, dit paste echt bij ons!