Het was 13 uur. Iedereen ging alvast naar buiten, want David kon elk moment aankomen om mij op te halen… Opeens was het leeg en stil in huis. Fiona kwam tevoorschijn en kwam voorzichtig een aai over haar bol halen. Ik pakte rustig wat spulletjes in en hing mijn tasje alvast naast het trapgat. Maar… de voordeur stond nog open! O jee, Freya zou toch niet…? Dus ik deed het keukenraam open en iedereen stond al aan de overkant te wachten op het plechtige moment. Alle hoofden zwaaiden mijn kant op met grote grijnzen, ik deed mijn mond open en vroeg toen heel banaal of iemand Freya had gezien? Hahaha, magisch moment. Gelukkig bleek Freya nog gewoon binnen te zijn, anders had ik met trouwjurk en al de straat op gemoeten achter de poes aan…
Poppetje gezien, raampje dicht, en ik ging weer naar binnen. David was onderweg, wel wat verlaat, dat had hij gezegd, en ook dat Len en Bar het verkeer tegen hadden en dat zij waarschijnlijk pas om half twee aan zouden komen bij ons… Hee, wat hangt daar? Hmmm, brandweerwagenrood, dat is vast van Marianne… en ondertussen reed David in de Starlet de straat in! Hij parkeerde voor de deur, waar wonderwel de container precies vandaag was weggehaald, en nam rustig de tijd. Ik dacht dat hij intussen wel in het portiek was, en deed het raam weer open om het vestje naar Marianne toe te mikken. Alleen stond David er nog, oeps, nu had hij me al gezien, dat was niet de bedoeling! Maar goed, ik voelde me net Salmonella, “Ik werp u mijne zakdoek toe vanuit dit hoog gewelf…” en Marianne die eronder stond om hem op te vangen.
Nu was het dan bijna zover en mijn hart ging sneller kloppen. Ik ging alvast bovenaan de trap staan, en toen ging de bel. Ik liep naar beneden, deed de deur open, en daar was David! Hij zag er werkelijk prachtig uit, in zijn mooie donkerblauwe pak, en hij ging op een knie en vroeg me ten huwelijk!! Een heel bijzonder moment voor ons allebei, we hadden namelijk ooit samen besloten om te gaan trouwen, dus een romantisch aanzoek was er niet geweest. Nu wel! Natuurlijk zei ik ja, en niet voor de laatste keer vandaag.
We liepen samen onder gejoel en applaus de trap af, waarbij David mij onderaan nog even galant een steuntje gaf. We begroetten de gasten, die ook allemaal liepen te stralen, net als wij, en ook een paar buren waren op het spektakel afgekomen. Alle camera’s waren op ons gericht, daar moest ik wel even aan wennen, want ik ben meestal degene die constant staat te knippen.
Len en Bar arriveerden op tijd om met zijn allen naar het stadhuis te kunnen rijden. De carpoolplekjes waren allemaal geregeld, en we probeerden in colonne die kant op te rijden. Na het eerste kruispunt waren we al een paar auto’s kwijt, maar toch. We parkeerden tussen de Grote Kerk en het Stadhuis, en David en ik liepen naar binnen, waar we door een gestresste gastvrouw werden meegenomen naar een zijkamer waar bekertjes koud water voor ons klaarstonden. Ze hadden zich al zorgen gemaakt, waar bleven we toch (we waren er netjes om 14 uur zoals gevraagd). De gasten werden opgehaald en naar binnen gedirigeerd, en opeens was het voor ons tijd om te gaan!
Op de muziek van Air van J.S. Bach liepen we de trouwzaal in. Aan weerszijden van ons zaten onze familie en vrienden, en de zaal was prachtig oud en versierd met schilderijen en andere ornamenten. Onze ambtenaar, José Frijns, heette ons welkom en begon haar toespraak. Ze had er iets leuks van gemaakt, een mix van serieus en humor, en toch wel gepast voor de gelegenheid.
Toen begon het officiële gedeelte. David en ik mochten gaan staan en elkaars rechterhand vasthouden. “David Gerard Herman Gierveld, neem jij aan tot je wettige echtgenote Harma Hermannana Everts, wat is daarop je antwoord?” Waarschijnlijk werden mijn ogen even wat groter, want dit was duidelijk mijn naam niet… Harmke Hermanna of Harma Hermananna… hoe kom je erop?? David zei gelukkig wel “ja” en ik smolt meteen. “Harma Hermananna Everts, neem jij aan tot je wettige echtgenoot David Gerard Herman Gierveld, wat is daarop je antwoord?” In ieder geval was ze consequent met haar vergissing… Ook ik zei “ja”, een paar keer, want er gebeurde eerst niets, en toen waren we getrouwd!
Seb mocht ons toen de ringen brengen, wat hij enthousiast deed. David haalde de ringen van het kussentje af en Seb mocht het kussentje weer mee terugnemen. Natuurlijk kregen we eerst allebei een kusje! Seb liep weg, wij stonden weer rechtop, en opnieuw kwam Seb aanlopen met het kussentje, hij had de smaak te pakken! David nam het aan en Seb vertrok weer. We wachtten even want we wisten niet wie nou eerst bij wie de ring om zou mogen doen, gelukkig was dat ook snel opgelost.
Toen we de ringen hadden uitgewisseld mochten we terug naar onze zetels, maar nu moesten we andersom zitten, David rechts van mij, waardoor ik dichter bij zijn hart zat, en hij toch snel een zwaard kon trekken. Mooi hè, traditie! We kregen nog wat laatste wijze woorden mee, en toen was de ceremonie alweer afgelopen. We mochten doorlopen naar de felicitatieruimte, een prachtige zaal, waar iedereen ons een knuffel en gelukswensen kwam geven. We maakten nog een spontane foto op de trap en toen vertrokken we naar het strand!
