In 1994 deden David en ik voor het eerst mee met de Klassieke Avond van het MAC. Dit was de vijfde editie. We speelden, op viool en piano, de Romanze van Svendsen. Voor mij persoonlijk was dat een behoorlijke overwinning, want in de brugklas durfde ik nog niet toe te geven aan mijn medeleerlingen dat ik viool speelde, omdat ik bang was dat ik er weer mee gepest zou worden. Ik zat nu in de tweede klas, en voelde me al iets meer op mijn gemak, en ik besloot om deze keer wel mee te doen. Sinds kort zong ik in Viva la Musica, en ik voelde me dus niet meer zo alleen in mijn liefde voor klassieke muziek.
In eerste instantie vroeg ik mijn klasgenootje Suzanne of ze me wilde begeleiden, maar helaas kon dat niet, maar bij ons in de klas zat nog iemand die pianoles had bij dezelfde lerares als zij, David, en misschien kon hij wel?
Ik zat nog maar net in de tweede, en kende David eigenlijk nog helemaal niet, dus ik vond het doodeng om hem zomaar te vragen. Op 3 november 1993 gingen we met de klas op excursie naar Utrecht, en wist ik de moed bij elkaar te rapen om David aan te spreken. Hij was meteen enthousiast, en het betekende het begin van een lange, hechte vriendschap. We feliciteren elkaar nog steeds elk jaar op 3 november…
Na de leuke eerste ervaring speelden we elk jaar, soms wat makkelijker, soms moeilijk, soms grappig, soms serieus. Zo speelden we bijvoorbeeld samen met Edith, Sjoukje en Mathijs De Toverfluit als een grapje, maar ook speelden we de Legende van Wieniavsky, wat niet voor de poes was. In latere jaren ging ik steeds meer zingen, en kwam ook dat op de Klassieke Avond naar voren.
Een tijdje geleden las Davids vader in de krant dat dit jaar de 25ste Klassieke Avond gehouden zou worden, en dat oud-leerlingen van harte waren uitgenodigd om nog een keer mee te doen. Nou, daar waren we wel voor te porren!
We besloten om Apres un Reve van Faure uit te voeren, een prachtig lied, en ook haalbaar in die korte tijd (we hadden geen tijd om samen te repeteren, behalve op de dag zelf).
Vrijdagavond repeteerden we, na een spannende reis (Davids trein reed niet, dus we hebben hem met de auto opgepikt – en toen was er file), bij Davids ouders thuis. Het was meteen weer als vanouds, erg leuk! Om kwart over zeven begon de Klassieke Avond (oeps, wij dachten half acht), en er waren, schrik niet, DRIE pauzes! Wij waren net voor de derde pauze aan de beurt, dus dat werd zo ongeveer half elf…
Het ging goed, maar het was wel spannend. De rest van de avond was helemaal niet zoals we ons die herinnerden, want de klassieke stukken waren op maximaal twee handen te tellen. Het bleek ook de laatste Klassieke Avond in die vorm te zijn (waarschijnlijk vanwege die reden). We waren zo ongeveer de oudste oud-leerlingen die meededen, en helaas waren er niet meer mensen uit onze jaargang. We spraken nog wel wat oud-leraren (Henk LaRoi, Martin de Bruin), dat was erg leuk.