Wat was het vandaag een enerverende dag! Om 8:50 moest ik in ziekenhuis Antoniushove zijn, voor mijn laatste kniecontrole bij de orthopeed. Ik was mooi op tijd, maar zat vervolgens toch nog een half uur te wachten tot ik aan de beurt was. De orthopeed was gelukkig tevreden, en toen hij voelde hoe mooi stevig mijn knie weer vastzit, toverde dat zelfs weer een glimlachje op zijn gezicht! Mocht ik ooit last krijgen, dan mag ik natuurlijk langskomen, maar vooralsnog ben ik klaar met het revalidatietraject!
Intussen was het alweer half tien, en om tien uur moest ik bij mijn mogelijke aanstaande werkgever zijn… ik bofte, want dat was dichtbij. Ik parkeerde in de buurt, deed mijn pumps aan (wat, je denkt toch niet dat ik daar de hele dag op ga lopen?) en ging naar binnen. Ik kreeg een badge en even later werd ik opgehaald door één van de twee mannen met wie ik het gesprek ging hebben.
Het gesprek verliep wat moeizaam, althans, het technische gedeelte. Ik had niet alles zomaar paraat, en dan wordt het al snel moeilijk. Na het gesprek had ik dan ook niet zo’n goed gevoel. Ik zou wel vandaag nog horen of het al dan niet door zou gaan.
Laat in de middag werd ik gebeld door mijn intercedent van het uitzendbureau, en hij had positief nieuws: ze wilden het een maand proberen, want ze verwachtten dat ik dingen wel snel zou kunnen oppikken, ondanks mijn duidelijke gebrek aan ervaring! Dit had ik absoluut niet verwacht. Per 1 oktober kan ik dus in ieder geval voor een maand aan de slag. Tot die tijd ga ik flink aan de zelfstudie om mijn kennis weer wat bij te spijkeren, en stiekem ga ik ook nog wel een beetje verder rondkijken…