Regie: Sofia Coppola Gisteravond heb ik met David gekeken naar de film “Lost in translation”, met in de hoofdrollen Bill Murray (als Bob Harris) en Scarlett Johansson (als Charlotte). In het begin van de film zien we Bob Harris, een filmster die een poosje naar Tokyo is gegaan om een reclamespot op te nemen en een poosje afstand te hebben van zijn vrouw, met wie hij al vijfentwintig jaar getrouwd is, maar nu er kinderen zijn is alles veranderd. In zijn hotel ontmoet hij Charlotte, een net afgestudeerde en twee jaar getrouwde vrouw die vrij ongelukkig is in haar situatie. Zij is op zoek naar wat ze eigenlijk wil met haar leven. Tussen de twee springt iets over, ze herkennen bij de ander de twijfel en angsten die ze zelf ook hebben. Eigenlijk is dat al ongeveer de hele film, maar het is ontzettend interessant om te zien hoe twee mensen eigenlijk helemaal niet hoeven te praten om elkaar ontzettend veel te zeggen. De tegenstelling met het (voor hen) onbegrijpelijke Japan maakt het contrast nog groter. De film is heel apart opgenomen, veel beelden, weinig tekst, in het begin lijkt het allemaal wat vaag, maar na een poosje zit je echt gefascineerd te kijken naar een paar heel gewone menselijke mensen die gewoon leven. De aantrekkingskracht tussen Bob en Charlotte is steeds erg voelbaar, maar het blijft lang onduidelijk of ze daar ook iets mee gaan doen. Het is een heerlijke film om naar te kijken, het is duidelijk dat Bob en Charlotte allebei van hun partners houden en tegelijk in een fase zitten waarin ze even iemand anders nodig hebben om weer in balans te komen. Het blijft allemaal heel subtiel, blikken, een paar woorden, en tegelijk kan je bijna horen wat ze denken… Daar tegenover het bruisende nachtleven in Tokyo, prachtige beelden van Japan en zijn bewoners, en veel shots van ofwel Bob, ofwel Charlotte die uit het raam zit te staren naar een fantastisch uitzicht over Tokyo. De film heeft elementen van een komedie in zich, de fotoshoot van Bob bijvoorbeeld is hilarisch, maar ook van een romantische film (maar dan zonder het platte wanneer-komt-de-kus-of-gaan-ze-met-elkaar-naar-bed) en eigenlijk is de toon soms ook erg triest. In het begin is het dus moeilijk te definiëren waar je eigenlijk in terecht gekomen bent, maar als je je laat meedrijven neemt de langzame flow van de film je onherroepelijk mee. Een film die niet voor niets een meesterwerk wordt genoemd! Wel ben ik benieuwd wat er in Scarlett Johanssons contract wordt gezegd over het dragen van broeken… 😉
Film