Zoals jullie allemaal wel weten, zitten David en ik al maanden te wachten tot die sloper eindelijk eens contact opneemt. Althans, ze hebben mij in mei een keer gebeld of de auto thuis stond, ja dat stond hij, dan zouden ze hem een keer komen halen. Nee, aan afspraken doen we niet, want we weten niet wanneer we in Den Haag zijn.
Vervolgens belt er een keer iemand vlak voordat ik naar mijn werk moet, of hij de auto NU kan komen ophalen. Nee, dat kan niet natuurlijk, want ik moet met vijf minuten weg. Maar aanstaande maandag kan het wel, dan ben ik de hele dag thuis. Nee, we doen niet aan afspraken, want we weten niet van tevoren waar we zijn.
Het duurt maar en het duurt maar, en we horen maar niets. Ik zoek in de telefoon het nummer op waarmee ik de vorige keer gebeld ben en bel ze maar eens op. Ik leg uit, dat de auto volgende week moet worden opgehaald, omdat we anders geen tijd hebben om een nieuwe auto te vinden voordat we op vakantie gaan, en dat het anders alweer juli is. Nou, degene die erover gaat is er even niet, maar die kan u wel terugbellen. Graag, maar dan wel voor drie uur, want dan moet ik naar mijn werk. Prima, komt voor elkaar. Drie uur: nog steeds niks gehoord.
De week erna verstrijkt, en we horen niets. Geen voicemail, geen brief, geen telefoon. Het zal wel. In ieder geval komt het ons nu niet meer uit om de auto te laten halen, tot juli. We gaan op vakantie, en zodra we terug zijn check ik opnieuw voicemail (en het lichtje dat aangeeft of er gebeld is). Niks. Ik kan het nummer van de sloper niet meer vinden (weet niet eens hoe hij heet), dus neem contact op met de rechtsbijstandverzekering. Degene die erover gaat is op vakantie, maar vorige week kreeg ik dan toch de contactgegevens.
Maar weer eens bellen, want op 11 augustus loopt de APK af (en sowieso zit het wachten ons tot hier), en ik word doorverwezen naar de ‘baas’. Ik leg de situatie uit, en hij belooft mij in het begin van de volgende week terug te bellen.
Maandag verstrijkt, geen telefoon. Dinsdag verstrijkt… ik ben het zat en tegen drieën bel ik zelf maar om te weten wat de bedoeling is. Eerst geen gehoor, later gelukkig toch. Nou, ze komen morgenochtend waarschijnlijk. Wow, hoor ik dat goed, iets min of meer concreets?
Vanmorgen haalde ik dus de laatste spullen uit de auto, legde ik de kentekenbewijzen e.d. klaar, en ging om de tijd te doden maar leren voor mijn tentamen Logica van vanmiddag. Ze zouden er voor twaalven zijn.
Als om kwart over tien de telefoon gaat, ben ik aangenaam verrast. Wie weet komen ze zelfs op tijd! Ik krijg de baas weer aan de lijn. Kort gezegd: ze komen niet. Nooit. Want het is al iets van vier maanden geleden dat de schade is ontstaan.
…
…
Maar… jullie zijn degenen die niet langskomen! Jullie maken geen afspraken, ondanks mijn vragen! Jullie waren in april al van harte welkom om de auto te komen halen! Nee, de chauffeur heeft niet ‘diverse keren gebeld’, geloof me maar!
…
…
Wat een kl**tzak! Ik was echt helemaal overstuur doordat we zo genaaid zijn door die lui. En wat nu? Maandag loopt de APK af, we moeten dus op de een of andere manier snel een afspraak maken om dat te regelen. En contact opnemen met de schade-expert of een consumentenwebsite, weet ik veel, of iets anders, want met zo’n bedrijf gun ik het ze dat NIEMAND OOIT MEER zaken met ze wil doen.
O ja, great, ik heb zo tentamen :@.