Vandaag zijn David en ik wezen kajakken in de buurt van het eiland Kaag. We reden er mooi op tijd naartoe, zodat we om 10 uur konden vertrekken. Kaag is een bijzonder en pittoresk plaatsje, waar je met een pontje naartoe moet varen. Al snel hadden we de botenverhuur gevonden, we pakten onze kostbaarheden op in een emmertje en de verhuurder hielp ons met instappen (zijn steiger was vrij hoog).
Meteen voelden we de golven, er stond best een sterke stroming, en we gingen op weg. We hadden een kaart van de omgeving meegekregen en we kozen een route die niet te lang was voor onze ongetrainde armen. We begonnen met het volgen van de kromming van het eiland. We passeerden de pont en werden door wat grotere schepen ingehaald, wat wat extra deining veroorzaakte. Lekker!
De waterwegen waren vrij breed, echt een vaargebied voor sloepen, motorboten en zeilschepen. Die kwamen we dan ook best vaak tegen. Op een gegeven moment voeren we wel een wat smaller stukje water in: de Zomersloot. Daarvoor moesten we wel plat achterover gaan liggen om onder de bruggetjes door te kunnen…!
Het was het mooiste stukje, erg rustig, we kwamen er niemand tegen behalve verschrikte eenden, een schaap en wat geiten. Helaas kwamen we ook geen plek tegen waar we een kopje koffie konden drinken, dus voeren we in één keer door. We voeren door de mooie jachthaven van Zevenhuizen (met enorm veel mooie bootjes – en huizen) en toen kwamen we weer op het open water terecht.
Er voeren daar wat grotere schepen, aangezien het meer een doorgaande vaarroute was, dus we wachtten even af tot die gepasseerd waren en waagden toen de oversteek. Hier waren de golven wel wat hoger, en we hadden wind tegen. Dat kostte veel energie. Het voelde wel enorm lekker om zo jezelf te meten met de elementen, één te zijn met het water en in het moment te zijn.
Na twee uur varen kwamen we terug bij de botenverhuur. Het was even lastig om uit de kajaks te komen, zeker nu onze armen zo moe waren, maar het lukte zonder om te slaan of de kajak te verliezen.
Moe maar voldaan, en met blaartjes op de duimen, reden we terug naar het pontje en van daar naar Den Haag. We hadden bedacht om bij Café Crunch te gaan lunchen, maar we waren helaas niet de enigen met dat idee, het zat helemaal vol. We gingen dus eten bij een ander cafeetje in dezelfde straat. David nam een club wrap en ik een uitsmijter. Het smaakte goed na het harde werken!
We liepen terug naar de auto en… konden hem niet openmaken. De sleutel bleek nog in het contact te zitten en we hadden alleen die sleutel bij ons. Met aan die bos ook de huissleutels. Wat nu? Naar huis gaan en duimen dat de buren thuis zijn, en anders wachten tot ze thuiskomen, terwijl ondertussen onze auto in een betaald parkeren-zone staat en we mogelijk een boete krijgen? Wegenwacht bellen?
Het werd het laatste, en gelukkig hadden we woonplaatsservice in ons pakket. Ze “streven ernaar om binnen 60 minuten aanwezig te zijn”. Na een poosje wachten zagen we een Wegenwachtbusje voorbijrijden. Helaas niet aan onze kant van het water, en hij ging ook de andere kant op, wat erg teleurstellend was. Nog maar even wachten, dan.
Het duurde zo lang dat we toch best wel dorst kregen en David even iets te drinken voor ons ging halen bij de Bagels & Beans. Dat was wel welkom en niet voor niks, want uiteindelijk kwam de Wegenwacht na anderhalf uur pas… op een stoere Wegenwachtmotor, dat dan weer wel. En het was in een paar minuten gepiept. We gingen maar snel naar huis.