Gisterochtend bracht ik David naar het station, aangezien zijn fiets daar nog stond (vrijdag had ik hem opgehaald en gingen we daarna meteen door om bij Eva pizza te eten – gezellig en lekker!). Het was raar weer, met af en toe heftige sneeuwbuien, en er was gestrooid op de weg, waardoor er overal een vieze bruine prut lag. Hier en daar was het zelfs glad, dus ik reed rustig aan, met name in de bochten.
We waren bijna bij het station toen achter mij een Pool kwam rijden. Hij reed nogal dicht op mijn bumper, als het een meter was, was het veel, wat ik niet erg prettig vond, en bij een kruising begon hij te toeteren omdat ik niet snel genoeg optrok volgens hem (ik vond zelf dat ik beter niet tegen die scooter aan kon rijden, maar hij dacht er blijkbaar anders over). Nou ja. Het laatste stukje voor het station kruis je de trambaan, en regelmatig kun je dus niet meteen doorrijden omdat het verkeerslicht op rood staat. Zo ook deze keer.
Ik stop netjes voor de verkeerslicht, David wil vast uitstappen zodat ik straks meteen kan doorrijden, en *bonk*, we voelen ineens iets tegen onze auto aankomen. Blijkt, dat de Pool er bij ons achterop gereden is! We stappen kwaad uit de auto, wat zegt die eikel: "Sorry, she was in a hurry." (wijzend naar zijn medepassagier). Ik word alleen maar kwader natuurlijk, de laatste keer dat ik keek was het nog niet legaal om, als je haast hebt, tegen een andere auto aan te rijden, dus ik zeg tegen hem, dat hij al een hele tijd veel te dicht op me rijdt, wat zegt hij? "Yeah, but it was slippery, so…". Dus als het glad is mag je best kleven, vindt hij, want dan is het niet jouw schuld dat je een botsing krijgt, maar de schuld van het weer? Het verbaast me altijd weer hoe goed mensen zijn in het afschuiven van hun eigen verantwoordelijkheid, iets is altijd de schuld van iets of iemand anders.
Er lijkt geen schade te zijn, maar ik sta erop dat we het schadeformulier toch invullen. Je weet immers maar nooit of er achteraf toch meer aan de hand is dan je denkt, en dan kun je wel spijt krijgen als de ander gewoon is weggereden. Hij protesteert nog wat, maar gaat gelukkig het formulier toch invullen. Op dat moment krijg ik toch nog de schrik in de benen en krijg ik een huilbui. Gelukkig is David er ook nog bij. Heel stom voelt dat, er is niks aan de hand, we zijn ok, de auto is ok, maar ik ben echt heel erg geschrokken, en dat moet er even uit ofzo.
Meneer de Pool vult alles in, ik vul alles in, tussendoor zetten we op advies van wat langslopende agenten de auto´s nog even aan de kant, en we zijn zo een klein half uur verder. De boel is afgehandeld, de Pool rijdt weg, geen hand, niks. In zijn plaats zou ik waarschijnlijk al tig keer mijn verontschuldigingen hebben aangeboden, maar hij niet. Ik hoop dat hij wat meer afstand gaat houden in het vervolg, maar waarschijnlijk is dat niet. Hij vindt immers eigenlijk dat dit niet aan hem lag. In ieder geval heb ik hem niet zo laten wegrijden, maar heeft hij wel iets van consequenties moeten ondergaan (al is het alleen al tijdverlies).
Maar goed, wij zijn nog heel, dat is het belangrijkste. Wat een stom gevoel is dat zeg, als iemand tegen je op rijdt. Hopelijk was dit de eerste en de laatste keer.