Afgelopen vrijdag was een aparte dag. Ik zou college hebben, maar werd dinsdag gebeld door de KAN, dat het zusje van een ex-leerling van mij was overleden aan leukemie. Of ik op de begrafenis kon en wilde zingen. Dat wilde ik wel, het zou wel de eerste keer worden dat ik op de begrafenis van een kind zou zingen. Ze is maar twaalf jaar geworden.
Vrijdagmiddag was de uitvaart en het was heel bijzonder. Er was een strijkkwartet en dat wilde mij ook wel begeleiden. Ik zong "Lascia ch'io pianga" van Haendel en het "Ave Maria" van Schubert. Er was veel (klassieke) muziek tijdens de dienst, die plaatsvond in een mooie grote kerk in Wassenaar, die stampvol zat. Ook het broertje zong nog een liedje, een zusje speelde blokfluit en het andere zusje vertelde een parabel. Het overleden meisje hield erg veel van muziek en had zelf ook een beetje verteld wat ze op haar begrafenis wilde.
Het was een erg emotionele dienst waar ruim de tijd voor werd genomen. Het was een erg speciaal meisje geweest, dat kwam wel goed naar voren in de dienst. Er waren veel kinderen, vriendinnetjes, klasgenootjes uit de brugklas, en hun ouders. De witte kist werd omringd door een bloemenzee en kaarsen. Het geheel was erg mooi en ontroerend. Het begon om half twee en om half vier ging de stoet naar de begraafplaats.
Ik moest toen snel weg, want om vier uur moest ik in Zoetermeer zijn, de kindertjes daar gingen namelijk volksdansen. Iets heel anders en een vreemde overgang. Toch ook wel mooi om te zien, spelende kinderen met plezier, maar zo'n schrijnend contrast met zo'n het-heeft-niet-mogen-zijn-meisje. Die avond was ik dan ook volkomen leeg.