Het was alweer bijna een jaar geleden dat we in Frankenau waren… wat vliegt de tijd! We wilden graag weer eens wat tijd met Herman en Ria doorbrengen, dus spraken we af om samen een lang weekend naar Huis 64 te gaan. Zo gezegd, zo gedaan. Op donderdagmiddag reden David en ik naar Hoogeveen, we dronken samen een kop koffie, en vervolgens reden we met de auto van Herman en Ria naar Duitsland.
Het kinderzitje zat nog achterin, dat was blijkbaar erg moeilijk los te maken. Herman en Ria zaten achterin en bleven volhouden dat ze heel comfortabel zaten. David reed en genoot van de cruise control. We stopten onderweg een paar keer om even iets te eten of drinken, en om onze benen te strekken.
Na een voorspoedig reis kwamen we zo tegen half tien aan. We maakten de kachel aan, want het was wat fris, en zaten nog heel even voordat we, toch wel vermoeid, naar bed gingen. We sliepen heerlijk, het is er ontzettend stil en donker.
Vrijdagmorgen haalde David broodjes in het dorp. We ontbeten samen en daarna werd er gewerkt. Ria haalde de grasmaaier tevoorschijn en ging het onkruid te lijf. Het was zonnig, en zolang je in de zon en uit de wind was was het ook lekker warm. Ik bleef even binnen zolang er gemaaid werd, want ik merkte dat ik best last had van hooikoorts. Er zaten zoveel meer pollen in de lucht dan aan zee…
We deden het verder rustig aan die dag. David probeerde de nieuwe decoder te installeren, wat lukte, maar we kregen geen zenders te zien. Uiteindelijk reden we even naar het dorp om met de schotelman te praten, en hij kwam er even naar kijken (nadat we Harrie’s naam hadden laten vallen…). Het bleek dat we niet de juiste kop op de schotel hadden zitten. Helaas pindakaas, dit weekend geen tv. Ria maakte zuurkool voor ons, en dat smaakte heerlijk. Die avond zaten we samen te kletsen, Ria en ik breiden wat, en we genoten van elkaars gezelschap.
Zaterdagochtend wandelden Ria en David naar het dorp om broodjes te halen. Ik sliep uit, had nog steeds hoofdpijn, net als gisteren, al was het iets beter. Na een ibuprofen begon het gelukkig weg te trekken.
We ontbeten binnen, maar gingen daarna al snel buiten zitten, aangezien het alweer zulk mooi weer was. Kopje koffie erbij en het kon niet meer stuk. Ik pakte mijn spintolletje en genoot van het uitzicht terwijl ik ook nog lekker aan het spinnen was. We wandelden nog een rondje door en om het park, ook erg lekker met dit weer. Het park was vrijwel uitgestorven.
Die middag gingen we op visite bij Harry en Marijke. Hun terras was vernieuwd en dat was erg mooi geworden. Ze hadden nu meerdere leuke zitjes, afhankelijk van het weer en de tijd van de dag. De kersenbomen stonden in bloei en beloofden een rijke oogst later dit jaar, als alles tenminste mee bleef zitten.
We dronken een kop koffie en even later kwam de bubbeltjeswijn tevoorschijn. Hapjes erbij, Marijke maakte nog lekkere broodjes in de oven (afbakbroodjes met daarop ui, paprika, kaas, tomaat en chili – heerlijk!) en we verhuisden naar het zitje bij de haard toen de zon weg ging. Het werd wel kil opeens.
Het is altijd erg makkelijk om lang te blijven plakken bij Harry en Marijke, ze zijn zo vriendelijk en gastvrij, dus we zaten er best een tijdje. Ik liep nog even met Marijke naar boven om haar spinnewiel te bekijken – zij heeft ook gesponnen vroeger, maar dan rechtstreeks uit de vacht, waar ik gewassen/geverfde wol gebruik. Leuk!
We vertrokken richting Waldecker Hof, want we wilden nog samen uit eten gaan. Al bij binnenkomst zagen we een heel aparte lolbroek aan de bar zitten die mogelijk iets teveel op had, en zeker ietwat te joviaal contact zocht. Langs hem heen lopend zagen we dat hij een behoorlijk bouwvakkersdécolleté had, niet erg aangenaam om naar te kijken.
Het was druk, en we schoven aan aan een tafel tussen een Belgisch gezinnetje en wat knorrige locals. Onze vriend aan de bar zocht contact met mensen aan een tafel aan de andere kant van de taveerne, en probeerde praatjes aan te knopen met vreemden. Gelukkig niet met ons.
We bestelden, Ria nam natuurlijk een forel, en Herman en ik een Rumpsteak met Zwiebeln. David nam een Rumpsteak met kruidenboter. Het smaakte allemaal weer lekker. We namen dit keer geen toetje, want Ria had nog wel wat tiramisu-ijs in de vriezer… dacht ze. Nee hoor. Dát mocht ze natuurlijk de rest van het weekend horen!
Zondagmorgen ontbeten we, en daarna begonnen we met inpakken en schoonmaken. Als alles gedaan is zit je toch wat lekkerder. Dat deden we dan ook, met een kopje koffie en een stukje Bienenstich, opnieuw buiten in het zonnetje. Wat ontzettend heerlijk om die rust om je heen te voelen. Wat is het er toch mooi.
We reden redelijk op tijd weer terug naar Nederland. David reed opnieuw. De reis ging weer voorspoedig. We namen afscheid van Herman en Ria en stapten in onze eigen auto. Dat was weer even wennen… Toen we in de buurt van Amersfoort waren begon het te kriebelen, en we gingen nog eventjes bij Peter en Lilian op bezoek. Een uurtje. Dat was fijn, het was al lang geleden! Uiteindelijk waren we tegen half elf weer thuis.