Afgelopen weekend gingen David en ik met mijn ouders samen naar het mooie Frankenau. Woensdagmiddag stapten David en ik in de auto naar Hoogeveen, waar we de pc van Davids ouders zouden afzetten (gefixt en wel) en daarna zouden we bij mijn ouders meeëten en blijven slapen. Donderdagochtend reden we weg. Eerst nog even langs de supermarkt voor wat dingen voor onderweg, en dan richting snelweg. Wij reden voorop, en opeens zag ik in mijn spiegel dat bij mijn moeder een koplamp het niet deed. We maakten dus nog even een tussenstop bij de garage en daar werd vakkundig het lampje verwisseld. Toen konden we echt op pad.
We reden richting Emmen, dan de grens over en afbuigen naar het zuiden. Het weer was prachtig, en tijdens de tussenstops zaten we heerlijk in het zonnetje. De reis verliep verder voorspoedig, al hadden we op het laatste (bochtige) stukje een fikse regenbui met grote druppels… zo tegen een uur of drie waren we bij het huis van Herman en Ria. Meteen viel de stilte en de rust weer op en mijn ouders, die het allemaal voor het eerst zagen, vonden het erg mooi.
We gingen daarna naar het andere huisje. Het zat namelijk zo, omdat we dachten dat het huisje van Herman en Ria bezet was, hadden we zelf een huisje gehuurd, wat achteraf dus helemaal niet nodig was geweest. Het andere huisje stond een stuk verder de heuvel op en we hadden de bovenverdieping gehuurd. Het uitzicht was erg mooi, je keek zo over het dorp heen, en het was erg licht, doordat er veel zon op stond.
Toch besloten we, om gewoon lekker in Huis 64 te gaan zitten. Ik vond dat zelf veel meer karakter hebben en ik vind het fijn als je de natuur "dichterbij" hebt (je stapt naar buiten en voelt meteen gras onder je voeten). Ook heb ik liever het alleen-op-de-wereld-gevoel dat daar een beetje hangt, je hebt daar niet echt het gevoel dat je in een Ferienpark zit, omdat je bijna geen andere huizen ziet.
Jan had kipkerrierijst meegenomen, dat was erg fijn, want zo hoefden we niet meer naar de winkel voor eten. En het smaakte ook nog eens erg lekker! Die avond gingen we zestienduizenden, en Jan won met glans. We zaten heerlijk buiten, en toen we naar binnen gingen omdat het wat koel werd, hadden we er een lekker houtvuurtje bij. We keken de film "Goodbye Lenin" (die David en ik al gezien hadden, maar dat gaf niets) en gingen slapen.
Vrijdag begon het wat mistig, maar al snel kwam de zon op volle kracht. We gingen vandaag een dagje naar Frankenberg, een wat grotere plaats in de buurt, om wat te winkelen. Toen we de auto geparkeerd hadden en uitgestapt waren, hoorden we meteen een luid geruis. Het bleek water te zijn, het water stond namelijk erg hoog en daardoor waren er wat miniwatervallen ontstaan. Een mooi gezicht. We liepen naar het centrum en keken wat rond bij diverse winkels. Voor zo'n klein stadje is Frankenberg vrij goed voorzien.
We kochten niet zoveel, al haalde ik een stel dichte cheaposchoenen, en verlekkerden mijn ouders zich aan diverse huishoudelijke producten zoals een Senseo… Uiteindelijk dronken we een flinke bak koffie bij de Italiaan en kochten we voor Rina nog een sudokuboek voor beginners. Dat wilde ze namelijk leren. We moesten ook nog wat boodschappen doen en wilden daarvoor even naar de Lidl of de Rewe. Er was echter een omleiding waardoor we een flinke cirkel moesten maken om er ook daadwerkelijk te komen.
David en ik haalden spullen om te koken, vandaag was het onze beurt, en ook haalden we vast wat spullen voor de terugreis. Toen we daarna weg wilden rijden (achteruit) kwam achter ons iemand op hetzelfde idee: kleine botsing en een deukje linksachter… Aangezien het niet duidelijk iemands schuld was, hebben we het er maar bij gelaten. Wel jammer.
Onderweg naar huis werden we de berm ingedrukt door een politiewagen met loeiende sirenes. Even later kwam daar nog een ambulance achteraan. We reden verder en vingen af en toe nog een glimp op. Eenmaal in Frankenau zagen we dat ze stilstonden naast de slager… Hoe dat verder is afgelopen weten we niet.
's Avonds was het revanchetijd met zestienduizenden. Helaas lukte dat niet en won Jan alweer! En ik was zo dichtbij… Maar wat wil je, als iemand in een beurt 1850 punten gooit! We gingen niet al te laat naar bed en sliepen als roosjes, zo heerlijk stil is het daar altijd's nachts.
Zaterdag wilden we Schloss Waldeck en de Sperrmauer aan de Edersee gaan bekijken. We stonden vroeg op, maar hadden ook nog wat boodschappen nodig. Onder andere broodjes! Alleen, in Frankenau waren de broodjes bijna op. We besloten naar Frankenberg te gaan, omdat Jan en Rina ook nog een cadeautje nodig hadden voor mijn oom en tante. Ook wilde Jan nog wel zijn eigen sudokuboekje (ja, ze zijn nu allebei hooked). Een cadeautje lukte niet echt, de rest gelukkig wel.
Die middag reden we richting Edersee. Het was een eindje rijden, veel bochten, maar dan heb je ook wat! De mooiste foto's zet ik wel op mijn fotoblog. De zon scheen onbarmhartig, dus we kregen zelfs nog wat kleur. Met name de Sperrmauer vind ik toch wel erg indrukwekkend. Het water stond dit keer erg hoog, een enorm verschil met vorig jaar, toen de Edersee vrij leeg was.
's Avonds gingen we uit eten in de Hessische Hof, en dat beviel ons prima. We begonnen met een soepje, Kartoffelschmaudsuppe, David had goulashsoep. Toen kwam na wat wachten het hoofdgerecht. Jan en Rina hadden een runderrollade met groenten en aardappelkroketjes, David had een schnitzel westfälischer Art en ik had een Pfeffersteak in een Weinbrandsaus. Heerlijk! We waren te voet, en moesten dus weer lekker de heuvel opklimmen om thuis te komen. We dronken nog wat en gingen naar bed.
Zondagochtend was het schoonmaken en inpakken geblazen. Ook moest de sleutel van het andere huisje teruggegeven worden. Jan en Rina gingen dat doen, terwijl David en ik gingen afwassen en schoonmaken. Het duurde lang, Jan kwam op een gegeven moment weer terug, de man met wie ze een afspraak hadden was er nog steeds niet, en ze hadden zijn telefoonnummer niet bij zich. Uiteindelijk bereikten ze hem, de sleutel mocht wel in de brievenbus. Vaag hoor…
En toen was het tijd voor afscheid. We moesten immers allemaal een andere kant op, alleen het eerste stukje was hetzelfde. Tegen half twaalf reden we weg. David en ik reden om en om en pauzeerden eigenlijk niet, en tegen kwart voor vijf waren we weer in Den Haag. De katten waren erg blij ons weer te zien. Ze waren een klein beetje dunner, want wat bleek, een van de voederautomaten had per ongeluk uitgestaan. Hoe dat kan snap ik nog steeds niet, want ik dacht dat ik ze aan had gezet, misschien hebben ze eraan zitten klooien, maar goed. De andere had gewoon gewerkt, dus ze hadden wel redelijk wat eten gehad (ik had er grote porties in gedaan). Nou ja. In ieder geval was het lekker er even uit te zijn, nog een paar dagen en dan begint alles weer…!