Dit jaar hebben David en ik kerst gevierd in München bij Ruud, Elizabeth, Jonathan en Isabel! Het was alweer 2,5 jaar geleden dat we elkaar voor het laatst in levenden lijve zagen – Jonathan was toen bijna 1 en Isabel was er nog niet. We hebben wel geprobeerd om eerder af te spreken, maar er kwam telkens iets tussen. Maar deze keer niet!
We vertrokken dinsdag om half negen naar de tram, toen namen we de trein naar Schiphol, en om 11 uur zouden we vliegen. Het was stormachtig, maar gelukkig ging onze vlucht gewoon. Het opstijgen was wel een beetje onrustig, maar toen we eenmaal door het wolkendek heen braken was het een soepele vlucht met een fijne geleidelijke landing.
We namen de S-Bahn naar München zelf, en daarna naar Unterhaching, liepen naar het huis en daar stond de hele familie al in de tuin! Jonathan was heerlijk aan het spelen op zijn loopfiets – er stonden pijlen en verkeersborden op de grond getekend en hij had de Bobbycar achter zijn fiets gebonden met een touwtje (oftewel een string) – die viel natuurlijk steeds om en dan was het “wil je mijne string aan die bobbycar doen?” (of iets
dergelijks). Jonathan spreekt natuurlijk Duits, Engels en Nederlands, en dat loopt soms een beetje door elkaar, al kan hij al heel bewust omschakelen.
Het was heel fijn om elkaar weer te zien! Isabel meldde zich ook al snel (zij lag te slapen toen we aankwamen) en toen was de familie Everts compleet. Er stond een mooie kerstboom in huis, en ook de stockings hingen al, in afwachting van kerst. Wij voegden onze cadeautjes toe, en Jonathan hield zich heel goed in (hij wilde natuurlijk uitpakken) – nog één nachtje geduld!
De kinderen gingen mooi op tijd naar bed, om zes uur lagen ze, en daarna hadden wij de avond voor onszelf. Elizabeth kookte lekkere pasta voor ons, we kletsten een beetje bij en speelden een paar potjes Dominion. Leuk!
Op kerstmorgen werden we al vroeg wakker, vooral Isabel… maar tegen zeven uur stond Jonathan in de kamer: “Goedemorgen!” en was het tijd om de pakjes open te maken. Hij wist precies welke hij het eerst wilde: het grote pak waar een mooie set rails in bleek te zitten! De andere cadeautjes waren een tijdje niet meer interessant, maar uiteindelijk werden ze natuurlijk toch opengemaakt. Hij kreeg ook een knappe paarse auto uit “Cars”: zijn geliefde Holly Shiftwell. En nog meer auto’s, en glow-in-the-dark-sterren en -planeten voor in zijn slaapkamer. Van mij lag er voor hem een muts met een trein erop onder de boom, die viel ook in de smaak (en gelukkig paste hij).
Voor Isabel had ik een Jacobus gebreid, en het aapje werd meteen met een lachje begroet! Isabel heeft de neiging om heel letterlijk de kat uit de boom te kijken: ze observeert de hele tijd, zonder veel respons te geven, totdat ze je vertrouwt, en dan komen de lachjes en de kreetjes. Jacobientje kon rekenen op lachjes, en haar staart smaakt blijkbaar heel lekker!
Voor Ruud had ik ook een muts gebreid, en voor Elizabeth een cowl. Wij kregen feestelijke tasjes met daarin Unterhaching-mokken met chocolaatjes erin, en een mooie tekening van Jonathan.
We maakten ‘s middags een wandelingetje naar de recycling, Jonathan op zijn loopfietsje en met een helm op, Ruud met Isabel in de kinderwagen, en Elizabeth joggend naast Jonathan. Wat kan dat jongetje al snel zijn! Het was lekker weer, niet te koud, en fijn om even een frisse neus te halen.
Ik pakte mijn spintolletje en ging een beetje spinnen, en Ruud en Elizabeth waren meteen geïnspireerd. Ruud dook de kelder in en bleek tegenwoordig als hobby graag hout te bewerken, en zo’n tolletje is dan natuurlijk heel interessant! Een tijdje later kwam hij weer boven en had hij van appelhout zelf een turks tolletje gemaakt! Superknap! Hij liet ook een scheepje zien dat hij had gemaakt, heel mooi, en dat mocht ik meenemen! Echt heel lief, en het betekent veel voor me, ik houd zo van handgemaakte dingen, zeker met een verhaal!
We verdiepten ons een poosje in de fysica (met trial-and-error) van de spintol – hoe lang moet de schacht? Wanneer is hij goed gebalanceerd? En met Ruuds tolletje kon ik prima een draadje spinnen! Elizabeth vond het ook heel gaaf, en het leek haar ook heel leuk om te doen. Ik liet Ruud wat websites zien van tollenmakers en hoe die subtiele vormverschillen hadden.
‘s Avonds had Elizabeth een uitgebreid kerstdiner voor ons gemaakt: een heerlijke gebraden kip, en speciale American salad, worteltjes en rijst. We hebben gesmuld! Natuurlijk werd Dominion daarna weer tevoorschijn gehaald, dit keer speelden we de uitbreiding Seaside, die interessant was, maar (misschien omdat het de eerste keer was) behoorlijk lang duurde: twee uur! Daar lieten we het dus maar bij, want tja, morgen is het weer vroeg dag.
Op tweede kerstdag deden we het lekker rustig aan. Jonathan speelde met zijn nieuwe speelgoed en keek naar de film Cars, en Isabel vermaakte zich in de box. Elizabeth en Ruud ontspanden ook – de iPads werden goed gebruikt (we hadden het spel The Room ontdekt – een puzzelspel, heel leuk). Ruud verdween weer een poosje naar beneden, en kwam daarna terug met wel twee tollen, vrij grote, met vlammen in één van de armen! Heel kunstig en knap!
Het was weer tijd om de kinderen naar bed te brengen en daarna konden wij eten. We besloten om deze keer wat te gaan halen bij een Indiaas restaurant. Ruud en ik gingen erheen en haalden vier gerechten, en daarna was het smullen geblazen. Wij hadden nog nooit ècht Indiaas gegeten (het is niet zo heel gebruikelijk hier in Nederland), en de combinatie van kruiden en smaken is echt heel lekker. We tafelden lang na en bekeken nog even de foto’s van onze bruiloft (de filmpjes deden het helaas niet op de iPad). Al snel was het weer tijd om naar bed te gaan.
De volgende dag sliepen we uit tot acht uur, dankjewel Isabel! We maakten het nog even gezellig, en ik leerde Elizabeth spinnen op een spintol. Ze deed het meteen al heel goed! Ik liet wat spinwol achter zodat ze nog wat meer kan oefenen. En toen kwam het moment waarop we zouden vertrekken steeds dichterbij. Ergens wilde ik niet weg, het was zo gezellig, zo warm, zo goed om hier te zijn. Het voelde alsof ik weer heel was, terwijl ik voor die tijd niet eens de barst had opgemerkt. Het was vertrouwd, goed en ontspannen. En eigenlijk was het niet te kort, het was alleen te zeldzaam. Dat voelden we allemaal, dus spraken we af dat we elkaar binnen een half jaar weer zouden zien.
Zo tegen half een liepen we terug naar de S-Bahn. De zon scheen, het was een stralende dag. Ik voelde me vrolijk, voldaan, verdietig en dankbaar, allemaal tegelijk. Er werden wat traantjes weggepinkt, maar het positieve gevoel overheerste. We vlogen terug naar Nederland, waar het opnieuw stormachtig was. De landing viel toch mee. En het was goed zo.
