Gisteravond gaf AeroDynamic haar laatste concert van dit seizoen. Locatie was de Amstelkerk in Amsterdam, een geheel gerestaureerde kerk in de buurt van het Rembrandtplein. En, zoals bleek, een ideaal podium voor AeroDynamic. De kerk is niet groot, maar heeft een heldere akoestiek, waarin je alles erg goed kunt horen, ook al is het zacht. Zowel de moderne als de oude muziek had daar veel profijt van.
We speelden een heel programma, dat vrij gelijk verdeeld was over afwisselend middeleeuwse en moderne muziek. Daarbij maakten we veel gebruik van de ruimte. Er was een soort omloopbalkon in de kerk, ideaal voor een langzame processie in een middeleeuws stuk van Solage. Ook nog van boven klonken een stuk over Tsjernobyl van Antti Auvinen en een tweede middeleeuws stuk van Solage.
Toen gingen we naar beneden tijdens de inleiding van het werk van Manca dat indertijd ons eerste stuk als trio was. We spelen dat stuk nu al meer dan drie jaar, en nog steeds wordt het tijdens elk concert leuker. Een zeker persoon in het publiek heeft helemaal in een deuk gelegen om wat we er nu weer mee bedacht hadden. En dat was erg fijn, want we hoopten natuurlijk op een reactie! Meestal zijn mensen gewend om tijdens een klassiek concert eerbiedig en stil te luisteren. Dat is soms heel fijn, maar als een stuk gewoon grappig is, mag je natuurlijk best lachen!
Het ijs was gebroken en na het stuk van Aspasia en een antifoon van Dunstable was het pauze. We zetten de spullen klaar voor de tweede helft en het publiek ging een koffie/wijntje drinken. De oud-leraar van Stephanie en Maria kwam ons support geven, hij zat echt te genieten!
Na de pauze begonnen we weer met Dunstable, waar we voor de pauze mee geëindigd waren. Dat ging over in een krankzinnig hedendaags stuk van Matijs de Roo, waar we een heel verhaal bij hadden bedacht. Ik mocht, naast zingen, ook lekker hard op een grote trom slaan… Ook hier kwamen veel reacties uit het publiek. Maria en Stephanie speelden vervolgens een gregoriaanse melodie, terwijl ik me ging omkleden voor Shiva.
Gedichten voor Shiva maakte weer veel indruk, na het concert kwam iedereen die ik sprak er wel iets over zeggen. Wij groeien ook in het stuk, dat is duidelijk. Stephanie en Maria gaan ook steeds grotere delen uit het hoofd spelen en dat komt ook erg goed over. Na Shiva sloten we af met een rondo van Binchois: Adieu, adieu. Een passend einde!
Het publiek gaf ons een flink applaus, en toen we nog een keer terug kwamen om te buigen, kwam een jonge leerling van Stephanie naar ons toe, om ons elk een bosje rozen te geven! Heel erg schattig. We liepen nu echt af en wachtten tot de mensen in beweging kwamen, alleen dat gebeurde eerst niet! Iedereen leek zoiets te hebben van "we zitten hier prima", dus gebeurde er een tijdje niets.
Uiteindelijk begaf men zich toch naar de bar voor een drankje en mengden wij ons onder het publiek. Al waren er niet veel mensen, de mensen die er waren hadden duidelijk genoten, en dat is natuurlijk het mooiste wat je kon hebben! Er kwam zelfs een organisator van kamermuziekconcerten naar me toe die ons misschien wel wilde programmeren… hopen dat daar iets uitkomt! Wij waren in ieder geval erg blij met het geheel en tevreden over wat we hebben laten zien en horen! Concerten geven is toch wel een stuk leuker dan op concoursen spelen…