Jullie zagen het allemaal waarschijnlijk al aankomen, maar het is toch niet precies wat je verwacht: ik heb echt heel erge spierpijn… En ik heb het nog wel redelijk rustig aan gedaan. Wel elke dag iets doen, maar niet elke dag hetzelfde. Zo ging ik dinsdag hardlopen, woensdag spiertraining (sit ups enzo), donderdag de trap op en af lopen, vrijdag een eind wandelen, zaterdag spiertraining… ging prima, maar toen werd het zaterdagavond…
Op de een of andere manier hadden David en ik allebei energie over en zo kwamen we aan het stoeien. Niet tussen aanhalingstekens, maar echt stoeien, worstelen, vechten, hoe je het ook maar wilt noemen. David mag dan een stuk groter en zwaarder zijn (ik grapte al dat hij maar eens moest gaan vechten met iemand van 2 meter 10…), maar ik gaf me natuurlijk niet zomaar gewonnen. Wat dat betreft kan ik echt een vasthoudertje zijn. Maar deze keer gaf ook David niet op. Patstelling!
Een uur later zei ik maar dat ik het opgaf, natuurlijk niet omdat ik dacht dat ik verloren had, maar omdat ik de volgende dag een concert had en ik op een gegeven moment graag zou willen gaan slapen. Het was al tegen middernacht. Maar goed, de volgende ochtend werd ik wakker met zere armen, niet normaal! Gelukkig kon ik het meeste nog wel doen met wat doorbijten. Maar toen ik vanmorgen wakker werd kon ik mijn rechterarm nauwelijks bewegen!
Het is een spier in mijn bovenarm, vlakbij mijn elleboog, die de boosdoener is en die ervoor zorgt dat ik mijn hoofd niet kan aanraken, dat ik mijn muis moeilijk kan besturen, etc., etc…. Ik hoop dat het morgen wat beter gaat, want dit is wel afzien. Nou ja, if it doesn't kill you, it makes you stronger, schijnt het…