David en ik zijn net terug van een lang weekend Frankenau! We waren, zoals gezegd, door Ria en Herman uitgenodigd om ook een paar dagen te komen meegenieten, en genieten, dat hebben we gedaan! Woensdagavond gingen we op weg, en na wat files en wegwerkzaamheden arriveerden we tegen half twaalf bij het huisje. We werden gastvrij ontvangen en onder het genot van een kopje thee (met Kuchen) begonnen we vast een beetje bij te kletsen.
Edersee
De volgende ochtend was het prachtig, zonnig weer! We konden buiten ontbijten, in de zon, en dat was echt heerlijk. Nu moesten we besluiten wat we vandaag toch eens zouden gaan doen. De keus viel op het Schloss Waldeck, en dan wandelen naar de Sperrmauer der Edersee, een stuwdam die in de Tweede Wereldoorlog nog door dwangarbeiders is hersteld. Een gigantisch ding, maar de Edersee is dan ook een flink reservoir met water. Tenminste, meestal, want nu stond het water zo laag, dat er "wadden" bovenuit keken, dat was anders nooit zo! Het was best een eindje lopen tussen de twee locaties, dus we waren blij dat we bij de Sperrmauer Kaffee und Kuchen konden krijgen… Sperrmauer, je moet eens aan Herman vragen hoe je dat uit moet spreken. Een meisje aan het tafeltje naast ons zei het ook en de ouders keken allebei nogal kwaad haar kant op.
Sperrmauer
We moesten nog terug naar het kasteel, want daar stond de auto. De terugweg was wat alternatiever, echt dwars door het bos, heuvel op, heuvel af (steil!), maar dan had je ook wat. Prachtige panorama's! Het was wel een beetje veel lopen, vonden we allemaal achteraf, maar we hebben toch erg genoten van de bossen in herfstkleuren en de gezonde, frisse buitenlucht! Thuis lekker spaghetti met bypasses gegeten, dat ging er wel in. Na het eten moesten we nog wel even aan het werk, want de houtboer was langsgeweest en had anderhalve kuub hout gedumpt naast het huis. Dat moest eigenlijk naar binnen in de kelder, want er was regen voorspeld en het zou jammer zijn om het erg nat te laten worden. Toen had iedereen het ook wel gehad. Nog een poosje op de bank gehangen, en richting bed. O, trouwens, de hele dag door ging telkens de telefoon, de makelaar met nieuws over het huis: weer nieuwe kijkers, een (laag) bod, een (iets hoger) bod… heel apart, toch niet helemaal weg van huis dus. Maar er niet met je neus bovenop zitten helpt ook al.
Lekker wandelen door het bos
De volgende morgen alweer zo'n prachtige ochtend! Ongelooflijk, eind oktober en het lijkt wel vroeg in september! Het is dat de bladeren al wat verkleuren, maar anders… Ria was druk in de weer, want de appels lagen voor het oprapen, en het is toch zonde om al die heerlijkheden zomaar te laten liggen… Ze had al flink wat gemaakt, maar nu was er weer een appeltaart in de planning en appelmoes ook. En pruimen ophalen bij de houtboer. Ik ging buiten maar eens met mijn fotocamera spelen, kijken of ik wat mooie plaatjes kon schieten. Samen met Herman wandelde ik richting een paardenweitje, waar we Ria ook weer tegenkwamen.
Een van de nieuwsgierige paarden
's Middags zouden we nog even "een uurtje naar Frankenberg, een keertje de winkelstraat heen en weer". David had nieuwe schoenen nodig en ook Herman wilde nog schoenen. Ria en ik waren allebei nog half op zoek naar laarzen, zo van, als we iets leuks tegenkomen, wie weet. We gingen winkel in, winkel uit, en voor David werden ook nog even twee broeken en een vest gevonden! Onderweg weer telefoon van de makelaar, de kijkers leken serieus, waren nu met de kinderen langs geweest en die waren ook laaiend enthousiast, er waren mogelijkheden… of Herman en Ria nog even wilden nadenken over het laatste bod.
Bij een schoenenwinkel zag ik opeens een paar prachtige laarzen in de opruiming (zwart met een bruine "vlam"), helaas alleen in 39 en 41… ik moest de 40 hebben. Zonde! Dus we liepen maar weer verder. Bij een andere schoenenzaak keken we ook nog even rond, maar dat waren toch mindere schoenen, een beetje zoals Van Haren ofzo, terwijl die andere zaak meer kwaliteit bood. We besloten dus nog even terug te gaan naar de eerste zaak om nog eens goed rond te kijken.
En buiten werden we weer gebeld door de makelaar, of er al een besluit genomen was… en ja, Herman en Ria gingen akkoord: het huis was in principe verkocht! Ria was als een kind zo blij, heel leuk om te zien en onze dag kon niet meer stuk! Dus, nog even richting die vorige schoenenwinkel, met een heel ander gevoel.
En niet zonder resultaat! David vond een paar werkschoenen èn een paar vrijetijdsschoenen, Herman vond ook een paar lekkere instappers (ze hadden allebei "Antistressschoenen", vast niet verkeerd). Ik keek nog een beetje rond en vond een ander mooi paar laarzen, wat lichter bruin, ook glans, en paste ze aan. Zaten op zich best ok en stonden mooi. Op Hermans aanraden keek ik even naar prijs alvorens de linker erbij te vragen en dat was maar beter ook. 199 euro! Autsj. Ik besloot om toch het eerste paar laarzen in maat 39 (die ik eerder die middag gezien had) nog even te passen… en met een trucje van de verkoopster pasten ze eigenlijk precies! Ok, dus ook ik was nu voorzien. Dus de verkoopster wendde zich gretig tot… Ria, de enige die nog niets had.
Je kunt wel zien wie er moest betalen…!
Ria was erg duidelijk. Hoge laarzen, bruin, geen hoge hakken. Moet toch te vinden zijn, zou je zeggen. Maar de verkoopster kwam aan met zwart, laag (Stiefeletten, die wilde ze niet!), hak, te derb… en toen kwamen de Traumstiefel: met een vetersluiting voor en een rits opzij, echte laarzen met karakter. En een prijs met karakter, maar daar wist Hermans kaart wel raad mee… De verkoopsters waren wel erg blij met ons als klanten en al helemaal toen Herman vertelde dat ze hier eens in de drie weken zijn… Je zag de oogjes gaan glimmen…!
Om de verkoop van het huis te vieren gingen we Kaffee und Kuchen nuttigen bij de plaatselijke Italiaan. Lekkere cappucino en grote stukken Torte… gewoon aso, zo groot, we kregen het nauwelijks weg! Wel lekker gelukkig, al is dat een bijkomend voordeel, he Gierveldjes? Het hoeft nou eenmaal niet lekker te zijn… Volgegeten reden we terug naar het huisje, en we probeerden elkaar misselijk te krijgen door over taart te praten. Al had Ria alweer zin in patat. De zuurkoolschotel die avond was niet meer erg nodig, maar wel erg lekker! En daarna was het uitbuiken geblazen.
Dit is nog lang niet de ware grootte…
Op zaterdag was het weer iets minder. Bewolkt, en af en toe een spatje regen. Ook was het een stuk kouder. Herman vertelde dat er 's nachts dronken lui hadden rondgehangen bij het huisje (wij hadden er niets van gemerkt). Ze kwamen het pad op en toen het licht aanging dachten ze dat er iemand reageerde. Ook bij de buren probeerden ze omhoog te lopen, daar stond de auto van Herman en Ria (Nur ein Bora!) en terug naar beneden verzeilde er eentje in de struiken, die kon niet meer stoppen. Ladderzat dus. Herman is het balkon op gelopen en heeft ze weggesommeerd, gelukkig dropen ze inderdaad af. Maar de volgende ochtend om negen uur kwamen ze alweer langs, met de blikjes bier bij zich en de kater weggedronken… wat een vakantie. Erg derb.
De appels lagen voor het oprapen.
De rest van de dag deden we niet veel. Even naar Frankenau om koffie te drinken bij Caspar (nou je, eigenlijk chococino), en de houtboer te betalen. Hij woonde in een vakwerkhuisje met druivenranken er tegenaan, die volhingen met blauwe druiven. Hij stond erop om voor ieder van ons een trosje te plukken. Lekker, maar behoorlijk veel pitjes, vond ik. Verder hebben we wat gelezen en gepuzzeld en gebreid en Ria heeft vijf bakjes appelmoes, een grote en een kleine appeltaart gemaakt. De appelmoes ging in de vriezer, voor in de magere tijden…!
's Avonds gingen we uit eten, allemaal met nieuw schoeisel aan, in de Hessischer Hof, de plaatselijke eetgelegenheid. Gezellig, rokerig, leuke bediening en lekker (veel) eten! We waren in een moedige bui en probeerden de Roquefortsuppe, inderdaad, kaassoep, die sterker rook dan hij smaakte en erg lekker was. Dan een hoofdgerecht (met frietjes!), voor Ria een forel, voor Herman en David schnitzel met ham en ei en voor mij een peperbiefstuk (niet well done… maar erg lekker mals!). We konden al bijna niet meer, maar de Nachtischkarte werd erbij gehaald. Daar stonden toch wel lekkere dingen op, dus nam Ria nog een appeltiramisu (kon ze nog appels zien? Blijkbaar wel!), David en Herman namen een vanille-ijs met eierlikeur en ik had appelringen met walnootijs (aanrader!!).
Hmm…Kaffee und Kuchen!
Nu konden we echt niet meer en dus gingen we terug. We besloten nog wat spelletjes te doen (jokeren, rummikub en quizzle) en daarnanog wat tv te kijken. Maar iedereen was moe, dus we gingen niet te laat naar bed. De volgende ochtend zouden we immers vertrekken. Die nacht ging de klok een uur terug, dus hadden we een uur "extra". Om negen uur gingen David en ik verse broodjes halen in het dorp, en nog op het terrein zagen we een auto half in een droge sloot staan. Waarschijnlijk dronkelappen en hopelijk de onze (gnagna). We ontbeten lekker uitgebreid en toen was het tijd om in te pakken en schoon te maken. Veel te snel ging de ochtend voorbij en we reden om half twaalf weg… we wilden nog helemaal niet, begonnen net een beetje tot rust te komen! Maar helaas, de plicht riep en gelukkig zien we Herman en Ria volgende week weer, want dan is het feest bij ons! Het was geweldig, deze dagen, en het leek veel langer dan het was. Bedankt!