Vanmiddag waren David en ik even met de auto naar de stad (dat is pas decadent, maar ja, ik was nieuwsgierig naar de parkeergarage onder de Grote Markt…), want ik moest een bibliotheekboek terugbrengen, en toen besloten we om nog even de Free Record Shop in te gaan om een DVD’tje te scoren. Immers, kopen is bijna even duur als huren…! Mijn oog viel op Hipnos, een film die, volgens de achterkant, ging over een jonge vrouwelijke dokter, die in een psychiatrische inrichting gaat werken. Alleen pleegt de ene na de andere patiënt zelfmoord. Na een tijdje gaan voor haar ook fantasie en werkelijheid door elkaar lopen. Een veelbelovende (Spaanse) thriller dus.
Maar ja, dan ga je hem kijken. Mooie camerabeelden, maar wel erg afstandelijk gefilmd. Een knappe hoofdrolspeelster, die echter totaal geen diepte krijgt voor mij. En een verhaal dat pretendeert een psychologische thriller te zijn, maar dat eigenlijk vrij goedkoop en vaak voorspelbaar is. De verrassende plotwending aan het eind is met name een verrassing omdat deze gewoon niet klopt met de rest van het verhaal. Ja, dan kun je ook niet voorspellen hoe het afloopt. Er is wel een suggestie van een voltooide cirkel, maar je blijft met een onbevredigd gevoel achter.
De muziek en geluidseffecten vond ik wel goed gedaan, maar mijn algehele indruk van de film is eigenlijk niet positief. Een elitaire, filmhuisachtige insteek, maar totaal niet de diepte en menselijkheid die daarbij horen. De verplichte bloot- en seksscènesdie we kennen uit de Nederlandse film. De hoofdrolspeelster die op elke situatie eigenlijk op een rare, hysterische manier reageert. De vervreemdende kracht van de onvoorspelbaarheid van psychiatrische patiënten wordt wel uitgebuit, maar ik heb nooit het gevoel dat het ergens naartoe gaat, dus de spanning wordt niet echt opgebouwd. De beklemming die je zou moeten bekruipen als je echt in een film gezogen word, waarin je geen idee hebt wat nou wel en wat nou niet echt is, heb ik geen moment gevoeld. Erg jammer, want het verhaal klonk veelbelovend.