Tot nu toe had het Nederlands elftal het nog niet zo goed gedaan op het EK. Tweemaal verloren, eenmaal tegen Denemarken, eenmaal tegen Duitsland. Nog één wedstrijd te gaan in de groep, en er was nog weinig hoop op succes. Om door te kunnen gaan naar de volgende ronde moest Oranje namelijk winnen van Portugal met twee punten verschil, EN moest Duitsland winnen van Denemarken. De kans dat dit zou gebeuren was ongeveer 12%. Voetbalminnend Nederland klampte zich hier tegen beter weten in nog steeds aan vast.
Wij gingen bij Eva kijken naar de wedstrijd. Ibimi had vooruit geslapen en mocht opblijven om mee te kijken. De wedstrijd begon eigenlijk nog best veelbelovend: Van der Vaart scoorde al na een minuut of tien het eerste doelpunt, en even later scoorde Duitsland in de parallelwedstrijd tegen Denemarken ook de 1-0. Op dat moment was Oranje nog maar één doelpunt verwijderd van de kwartfinales. Maar helaas, het ging daarna bergafwaarts. Portugal maakte de 1-1, Denemarken maakte ook de 1-1, en we waren weer terug bij af.
Na de rust domineerde Portugal de wedstrijd, en maakte uiteindelijk verdiend de 2-1. Vrij laat in de wedstrijd maakte Duitsland ook de 2-1. Maar het kon nog steeds, nog een minuut of twintig te gaan en nog drie doelpunten maken, er was nog een “sprankje” hoop! Toch lukte het niet en Oranje verdwijnt roemloos en puntloos al in de groepsfase uit het EK. Dat was nog nooit eerder gebeurd. Heel sneu. Hopelijk gaan ze zich bij het volgende WK wat bescheidener opstellen, want het leek nergens op. Gelukkig hebben wij het gezellig gehad met Eva, vooral tijdens de tweede helft hebben we nog maar met een half oog gekeken. Het was een stuk leuker en interessanter om met elkaar een goed gesprek te voeren dan om dit drama aan te zien.
Lichtpuntjes: geen oranjegekte meer op straat en op de televisie, geen schooiende jongetjes meer bij de supermarkt, niet meer elke dag “nieuws” over het elftal in het journaal.