Al om 7 uur ging de wekker, wat een wrede tijd, zo in het weekend! Het was wel voor een goed doel, want vandaag zou ik samen met Marianne en Naomi de KarmaKIPnick organiseren. De wat? Nou, op Ravelry heb ik een paar jaar geleden de Nederlandse Karma Swap-groep (NKS) opgezet. Sinds vorig jaar doen we regelmatig een meet ergens in Nederland, wat altijd erg gezellig is. En KIP? Dat staat voor Knit In Public. De afgelopen week was het internationale KIP-week, en wij konden als groep niet achterblijven. We hadden dus bedacht om in Arnhem in het Sonsbeekpark samen te gaan picknicken en breien. Mijn medemodjes en ik gingen mooi op tijd die kant op om de boel op te zetten.
Het begon al lekker, want mijn trein had vertraging, die bleek achter een defecte trein te zitten. In Gouda zou Naomi ook in mijn trein instappen, en haar trein was ook te laat, maar gelukkig die van mij dus ook. Verwachte aankomsttijd te Utrecht: 8:51. Aansluitende trein: 8:53. Dat zou krap worden. Ik seinde Marianne vast in dat we het mogelijk niet gingen redden. De trein reed echter lekker door en was er al om 8:49. We liepen stevig door naar het andere perron, waar we Marianne zouden treffen bij de roltrappen. Alleen… we zagen haar niet. Misschien was ze al ingestapt? We gingen de trein in en liepen binnendoor naar voren. Toen zag Naomi Marianne toch buiten staan, en ze riep haar, maar Marianne hoorde het niet, en het fluitje klonk al! De deuren gingen dicht en wij waren binnen en Marianne buiten… Gelukkig ging er een kwartier later weer een trein, en kwam ze ons al snel achterna.
In Arnhem gingen we eerst even koffie drinken bij de Starbucks. Onderwijl bespraken we het plan van aanvalpak. We gingen de route naar het park aangeven door op handige plekken draadjes garen op te hangen. Marianne had daartoe wat acryltjes meegenomen, en we hadden de grootste lol bij het uitzetten van de route. Het werd echt een draad van Ariadne op sommige plaatsen. In het park vonden we een prachtig plekje bij de waterval, waar we de KIPnick begonnen. Naomi en Marianne zetten nog een dwaalspoor op, maar niemand is daar uiteindelijk ingetrapt. En iedereen had voorzorgsmaatregelen getroffen zodat het droog zou blijven. Ik had een paraplu bij me, en geen zonnebrandcrème of -bril. Marianne had een zuidwester mee.
Om half twaalf arriveerden de eersten, en al snel kwam er nog een groep aan. Binnen een kwartier zaten we gezellig met ruim twintig vrouwen te kletsen, breien en picknicken. Het was heerlijk rustig, het was droog, het zonnetje kwam er af en toe door, wat wil een mens nog meer! Na een poosje werd het minder rustig. Er was die dag namelijk ook een wandeltocht, en die liep precies langs ons KIPnickplekje. De opmerkingen waren niet van de lucht. Het leek alsof ongeveer in elk groepje wandelaars een van de mannen even een “gevatte, grappige” opmerking moest maken ter meerdere glorie van zichzelf. Helaas meestal niet echt origineel. Een greep uit de verzameling:
Twee recht, één averecht!
Heel fijn, wat zouden we zonder uw aanwijzingen moeten? Deze opmerking kwam vrij vaak voorbij.
Hee, wildbreien!
Wildbreien is het achterlaten van breiwerken op bijvoorbeeld beelden, bomen, etcetera, ook wel yarnbombing genoemd. Wij breien “in het wild”. Klein verschil. Bij de zoveelste keer dat dit gezegd werd, draaide Marianne zich plotseling om en gromde ze vervaarlijk naar de voorbijgangers. De vrouw die de opmerking geplaatst had wist niet hoe snel ze met een rood hoofd weg moest komen.
Ik heb nog sokken nodig, ik heb maat 43/44!
Waarop ik de man naar de HEMA verwees, aangezien de sokken die je daar ziet wel te koop zijn.
Geen steken laten vallen, hè?
Gelukkig werd dat regelmatig gezegd, anders hadden we vast steeds steken laten vallen, en ons afgevraagd wat we nou fout deden…
Hee, de breiclub!
Waarop wij na enige tijd gingen reageren met “Hee, de wandelclub!”
Kijk, ze zitten te haken (/punniken/kantklossen)
Waarop wij ons verbazen over het gebrek aan handwerkkennis van de voorbijganger. Ik bedoel, kantklossen??!
Sommigen waren wel erg grappig. Er liep bijvoorbeeld een groep militairen al marcherend langs. De aanvoerder riep “links-rechts!” en toen ze langs ons liepen zei hij “hoofd… RECHTS!”, waarop alle soldatenhoofden synchroon onze kant opdraaiden terwijl ze onverstoorbaar doormarcheerden. Toen lagen we allemaal helemaal dubbel natuurlijk.
We verbaasden ons wel dat met name mannen het blijkbaar nodig vonden om iedere hersenscheet te ventileren, en hoe de vrouwen meestal niets zeiden, of alleen tegen elkaar “dat ziet er gezellig uit!”, of ons een vraag kwamen stellen.
Handig als garenhouder, zo’n ding voor je glas
Het was echt enorm gezellig om iedereen weer te zien en te spreken. Ik ben echt zo blij met onze groep! Natuurlijk ging de tijd veel te snel, en was het zomaar drie uur, en moest ik terug. Naomi ging mee, en ik had om kwart voor vier de trein, zodat ik tien over vijf weer op het station was. De dag was namelijk nog lang niet voorbij…
Thuisgekomen aten David en ik snel een lekkere kop soep en een broodje, en daarna mocht ik naar Voorburg om het concert Summer Sounds van de KAN te fotograferen. Ik parkeerde mijn auto op hoop van zegen op een parkeerplaats met een blauwe lijn en liep naar de kerk. Het was een heel leuk concert, en ik heb redelijk wat foto’s gemaakt.
Gelukkig had ik geen parkeerbon toen ik bij de auto terugkwam. Tegen half tien, tien uur was ik eindelijk echt thuis. Helemaal munt, maar ik heb wel een heel leuke dag gehad!