Vandaag gingen we terug naar Nederland. Wat is de week snel gegaan! ‘s Morgens ontbeten we nog één keer buiten, en we wilden ook nog graag een foto maken waar we met zijn allen opstonden. We improviseerden een statief door een stoel neer te zetten, ik zocht op hoe de zelfontspanner ook alweer werkte, en we maakten een familieportret bij de schommels.
We aten tussen de middag nog even wat laatste restjes op. Pasta, sla, brood… en toen pakten we de auto’s in! We vertrokken tegen half twee uit Casa Boa Vista. Er deed zich echter een probleempje voor: het mechanisme van het raam aan de bestuurderskant van Davids huurauto was stuk gegaan! We probeerden het raam in ieder geval stevig dicht te krijgen, zodat we normaal over de snelweg zouden kunnen rijden. Bij de tolwegen moest Ria dan maar haar raampje achterin open doen. Een heel eind ging dat goed.
Na een poosje zakte het raam weer steeds verder naar beneden. Met wat papiertjes en kunst- en vliegwerk werd het opnieuw vastgezet, en dit keer hield het tot Lissabon. David en Peter brachten de auto’s weg, en gelukkig werd er geen probleem van gemaakt. Wij liepen ondertussen de vertrekhal binnen, en zagen dat ons vliegtuig twee uur vertraging had. Dat was balen, want we zouden tegen tien uur landen op Eindhoven, dat zou nu dan een uur of twaalf gaan worden, dus Esther, David en ik wisten niet of er dan nog wel een bus en trein ging voor ons. We gingen maar even buiten op een terrasje wat drinken, en nog genieten van de laatste Portugese zonnestralen…
We checkten in en mochten een tijdje later een snackje halen bij een restaurant, als compensatie voor de vertraging. Tegen half acht meldden we ons bij de gate, en toen hoorden we dat we niet naar Eindhoven, maar naar Schiphol zouden vliegen! Dat was even slikken voor Peter en Lilian, en Herman en Ria, want hun auto stond op Eindhoven. Voor Esther, David en mij was het wel gunstig, maar we zouden veel liever willen dat wij wat ongemak hadden, dan dat de anderen een zo vervelende reis voor de boeg hadden.
Tegen acht uur arriveerde ons vliegtuig, de mensen stapten uit, de bagage ging eruit, de boel werd schoongemaakt, er werd getankt, en tegen negen uur vlogen we eindelijk weg. De piloot lichtte één en ander toe: het vliegtuig had in Nederland last gehad van mist, en kon dus pas heel laat naar Portugal vliegen, en onze vlucht kon niet meer op Eindhoven landen omdat dat vliegveld maar een beperkte vergunning had, en we buiten de openingstijden zouden moeten landen. Daar was geen toestemming voor verleend, en dus moesten we uitwijken naar Schiphol.
Voor Seb (en daardoor ook voor Peter en Lilian) was de vliegreis niet aangenaam. Eigenlijk moest hij slapen, maar dat ging niet echt, hij wilde Bumba kijken, dat mocht toen, en toen hij daarna fijn in slaap was gevallen gingen we bijna landen en moest hij wakker gemaakt worden. Tijdens de hele landing huilde hij klaaglijk, ontroostbaar, heel zielig, omdat je hem niet kunt uitleggen dat het zo voorbij is en dat het allemaal goedkomt.
We landden tegen half één, en we namen gehaast afscheid. David, Esther en ik zouden proberen een trein te halen, en de rest zou met de bus naar Eindhoven worden vervoerd. Nogal een domper op het einde van de vakantie. We haalden onze bagage op en haalden gelukkig de trein van iets over enen naar Den Haag HS. Vanaf daar namen we een taxi naar huis. We hadden een heel fijne chauffeur, die ons met rust liet en ons in stilte naar huis reed. Die had wel een fooi verdiend! Tegen twee uur waren we thuis.
De anderen hadden nog een nachtelijk avontuur toen ze onderweg van Eindhoven naar Amersfoort ook nog eens met pech stil kwamen te staan… in de vroege uurtjes kwamen ze pas thuis. Wat een reis!
Gelukkig overheerst het gevoel van een mooie, fijne vakantie met zijn allen, en de dramatische terugreis moeten we maar snel vergeten.