Vandaag vertrokken we mooi op tijd naar Eindhoven. We namen de trein en konden ons dus ontspannen laten rijden. Op station Eindhoven ontmoetten we Esther, en we reden samen met de bus naar het vliegveld. Even later arriveerde de rest van de familie ook en waren we compleet.
We checkten de bagage in, en Peter en Lilian hadden het klaargespeeld om een koffer te hebben van 20 kilo precies. Dat is kunst! We brachten nog een tijdje buiten door in het Nederlandse zonnetje, en besloten toen om maar door de douane te gaan naar het vliegtuig. Al snel werden we naar de gate geroepen, en ons vliegtuig vertrok zelfs tien minuten te vroeg!
We landden tegen half zes plaatselijke tijd in Lissabon. David en Peter haalden de huurauto’s op en we reden naar Alcobaça. Eerst bezochten we het sleuteladres. René was een vriendelijke man, en hij wilde ons wel de weg wijzen naar het huis. Na een bijzondere manier van straatje keren (tik-ene huis, tik-andere huis, zwiep-bumper het hoekje om), misschien mede ingegeven door het nuttigen van vrolijk makende dranken, reed hij voor ons uit naar Casa Boa Vista.
Het was intussen al kwart over negen. We hadden nog niet gedineerd, en gelukkig was er een supermarkt in de buurt die tot 10 uur ‘s avonds open was. René beschreef de route: volg de doorgaande weg door het dorp, de heuvel af. Steek NIET de spoorlijn over. Ga bij de eerste rotonde naar rechts, en daarna bij de tweede rotonde linksaf. Dan zie je de supermarkt aan je linkerhand. Klinkt niet moeilijk, toch? David, Peter en ik namen de auto en volgden de aanwijzingen. We reden het dorp uit, kronkelden de heuvel af in het pikdonker met matige belijning en geen straatverlichting, en toen we beneden waren zagen we… de spoorlijn. En geen andere weg. Hier klopte iets niet.
We keerden ongeveer 15 meter voor de spoorlijn en reden langzaam terug. Door het donker was het heel wel mogelijk dat we een weg hadden gemist. We zagen echter geen zijwegen die kanshebber waren om naar de supermarkt te leiden. Toen we ook nog plotseling moesten uitwijken voor een overstekend gordeldier besloten we om terug te rijden naar René en opnieuw de weg te vragen. Zo gezegd, zo gedaan.
René was zo vriendelijk om opnieuw voor ons uit te rijden. We reden het dorp weer uit, de kronkelweg weer af, zagen de spoorlijn, reden door, en opeens was daar een weg die precies naast de spoorlijn rechtsaf liep. Een paar meter voorbij de plek waar we hadden gekeerd. Onzichtbaar in het donker en door het hoge gras. René reed door tot de rotonde, we bedankten hem hartelijk, en sloegen rechtsaf.
We reden een eind door diverse dorpjes totdat we opnieuw een rotonde tegenkwamen. “Daarna bij de tweede rotonde linksaf”. We hadden geleerd om René’s aanwijzingen zeer letterlijk te nemen, en dus sloegen we af. We kwamen echter bij de oprit van de snelweg terecht! Dit kon niet kloppen! We reden terug, naar een tankstation waar nog mensen zaten. Peter en ik liepen naar binnen en vroegen in het Engels en met handen en voeten waar de supermarkt was. De man achter de balie kon niet zo goed Engels, maar iedereen wees naar de ene persoon in het etablissement die wel Engels kon. Die legde ons uit dat we bij de rotonde rechtdoor hadden gemoeten en bij de volgende rotonde pas linksaf. Het leek bijna onmogelijk, maar we hadden René nog letterlijker moeten nemen. “Daarna” was het sleutelwoord, blijkbaar hadden we na de eerste rotonde opnieuw moeten beginnen met rotondes tellen…
Bij de volgende rotonde stond een groot bord met “Continente <— 1 min.”, dus nu zaten we goed. Het was intussen vijf voor tien, dus David parkeerde de auto sportief over een paar vakken heen en we haastten ons de winkel in. Binnen! We splitsten onze wegen en renden ieder een kant op om boodschappen te verzamelen. Het mandje was al snel overvol, en om tien over tien stonden we, ietwat beschaamd, af te rekenen bij de laatste kassa die nog open was. De kassajongen pakte alles netjes voor ons in in plastic tasjes, en was heel sportief, ondanks het feit dat wij hem lieten overwerken.
We reden terug naar het huis en waren daar iets na half elf. We gingen nog snel iets te eten koken, pasta en broodjes hamburger, die ons heerlijk smaakten. Na het eten gingen we al snel naar bed, moe van de reis, en vol verwachting over hoe de rest van de week zou worden.