Vorige week werd ik eindelijk geopereerd aan mijn knie. Een week eerder vertelde de orthopeed me namelijk dat mijn meniscus gescheurd was en dubbelgeklapt klem zat tussen mijn kniegewricht. Dat was nog niet alles, want daarnaast waren ook nog mijn voorste kruisbanden helemaal afgescheurd.
Er moest met redelijke spoed geopereerd worden, want hoe langer je wacht, des te kleiner de kans dat de meniscus nog gehecht kan worden. Daarom werd ik ingepland tussen kerst en oud en nieuw. Woensdagochtend om 9 uur mocht ik me melden.
Na een tijdje wachten was de orthopeed er eindelijk en mocht ik mijn operatiehemd aantrekken. Ik werd naar de uitslaapkamer gereden, waar aan de ene zijde mensen werden voorbereid op de operatie, en aan de andere zijde mensen lagen uit te slapen. Er werd, met wat moeite, een infuus ingebracht, en ik werd aangesloten op hartbewaking, bloeddrukmeting enzovoorts. Even later kwam de anesthesioloog langs om te informeren of ik nog steeds een ruggenprik wilde. Dat was het geval. Intussen had ik het best koud, en gelukkig bood de zuster die me naar de O.K. reed me een paar verwarmde dekens aan. Dat was erg aangenaam.
In de O.K. kreeg ik een ruggenprik, wat minder pijnlijk was dan het inbrengen van het infuus. Een heerlijk warmte verspreidde zich vanuit mijn voeten omhoog, naargelang de verdoving doordrong. Daarna begon het wat te tintelen en langzaam verdween mijn onderlijf. Toen ik zeker wist dat ik goed verdoofd was deed ik mijn ogen dicht, en na een heerlijk dutje werd ik wakker toen mijn been verbonden werd en de boel werd opgeruimd. De operatie had twee uur geduurd en was goed gegaan, en ik had rustig liggen slapen!
Om half twee arriveerde ik in de uitslaapkamer, waar ik vervolgens langzaam het gevoel in mijn onderlijf weer terugkreeg. Na een uurtje mocht ik naar de afdeling en werd David gebeld. Ik voelde me lekker verfrist en natuurlijk opgelucht dat het allemaal gelukt was.
Die nacht moest ik nog in het ziekenhuis blijven, en er werd goed voor me gezorgd. Langzaam kreeg ik weer wat te eten (eindelijk!), eerst wat beschuit, daarna brood, en ik kreeg goede pijnstillers, waardoor ik niet al teveel last had en dus gewoon kon slapen.
Donderdagochtend werd er nog even een foto gemaakt van mijn knie, en na een gesprek met de fysiotherapeut mocht ik naar huis! Maar ik wist het wel: nu begint het pas echt…
Nu mag ik namelijk zes weken lang mijn knie nauwelijks belasten. Over zes weken kan ik mijn knie weer 0-90 graden buigen, en kan ik hem weer voor 50% belasten. Het is zaak om geduld te hebben, en om de spieren die ik wel kan gebruiken met mate te trainen. Ik zit nu nog redelijk dicht op de operatie, dus heb ik nog last van zwelling, zeker als ik wat meer gedaan heb, dus ik zit meestal met mijn been omhoog op de bank, of ik lig in bed. Tussendoor doe ik series oefeningen en probeer ik de balans te vinden tussen activiteit en rust.
Het eeuwige zitten begin ik wel een beetje zat te worden. Als je zelf kunt kiezen of je wilt zitten is bankhangen heerlijk, maar nu ik ertoe veroordeeld ben snak ik naar wat meer beweging. Helaas kan ik daar maar beperkt gehoor aan geven. Het moeilijkste deel is dus bezig: geduld hebben, al ben ik wel heel erg blij dat ik nu wel eindelijk in het genezingsproces zit.
Crafting