Afgelopen zaterdag ben ik van mijn fiers gevallen. Ik kwam bij een rood verkeerslicht, remde af, het werd groen en ik zette me even goed af op de trappers om vaart te maken… en mijn stuur draaide opzij! Ik was uit balans en smakte op mijn rechterzij, waarbij mijn knie lelijk verdraaide.
Oei, wat deed dat een pijn. Ik bleef liggen op het asfalt en kon niet meer opstaan. Gelukkig waren er wat mensen die het zagen gebeuren, en zij hielpen mij van de weg af de stoep op, waar ik met mijn rug tegen een paal aan zat, mijn handtas onder mijn knie ter ondersteuning.
Van alles werd me gevraagd,en ik gaf wel antwoord, maar was er maar half bij. Ik was misselijk, trilde, en het koude zweet brak me uit door de pijn. Nadat ik een beetje had overgegeven was de misselijkheid gelukkig weer wat minder, en iemand had 112 gebeld, dus al snel was er politie om poolshoogte te nemen.
Opnieuw werden me vragen gesteld en vertelde ik wat er gebeurd was. Er werd een deken onder mijn knie gelegd, die alleen maar op zijn zij kon liggen. Er kwam nog iemand helpen, hij was ‘tandartst’, duidelijk een Duitser, en hij voelde mijn pols en gaf de politie tips.
Nog een tijdjelater arriveerde de ambulance, en moest ik op de brancard gemanoeuvreerd worden. Pijnlijk en lastig, maar ik lag. Brancard omhoog, ambulance in, en op naar het ziekenhuis.
In het ziekenhuis werd ik in een traumakamer gelegd waar ook röntgenfoto’s konden worden gemaakt, wel zo makkelijk, en af en toe kwam er even iemand kijken. Er was namelijk een spoedgeval binnengekomen, dus ik moest evenwachten tot er een dokter beschikbaar was. Dat vond ik niet zo erg, ik was al lang blij dat ik stil lag en dat er voor me gezorgd werd.
Ik belde David, die bezig was met Esthers verhuizing, en hij zou meteen rechtsomkeert maken om me te komen ophalen. Na een tijdje werden er foto’s van de knie gemaakt, en gelukkig was er niets gebroken. Over de kniebanden konden ze echter nog niets zeggen, omdat mijn knie te erg opgezwollen was. Daarvoor zou ik later in de week terug moeten komen. Er werd een drukverband aangelegd, ik kreeg leenkrukken mee, en David kwam al redelijk snel aan.
We reden naar huis, en ik was blij dat ik niet met de tram hoefde. Thuisgekomen wachtte nog een flinke uitdaging: de trappen op komen. Ik ging uiteindelijk achterstevoren zittend treetje voor treetje naar boven.
Ik heb de laatste dagen voornamelijk doorgebracht op de bank en in bed, met flink wat pijnstillers en een geweldige vriend die goed voor me zorgt. Ik brei, lees, kijk wat tv en aai de katten, die natuurlijk precies over mijn knie heen willen lopen.
Ook kwam ik erachter dat mij enkel eigenlijk ook wel flink gekneusd is. Zaterdag had ik dat niet zo in de gaten omdat mijn knie zo’n pijn deed, maar mijn enkel is nu ook dik en pijnlijk. Mijn knie wordt ietsje beter, ik kan hem nu een heel klein beetje buigen en strekken. Vrijdag ga ik naar de orthopeed om naar de banden te laten kijken. Ik duim dat ze niet gescheurd zijn,want dan kijk ik tegen maanden revalidatie en mogelijk en operatie aan.
