Het zal jullie niet ontgaan zijn dat mijn studie mij de laatste tijd zwaar valt. Ik ben nu bijna drie-en-een-half jaar bezig, en het combineren van werk en school, van passie en ratio, gaat me niet in de koude kleren zitten. Deze zomer heb ik bijna helemaal doorgewerkt aan mijn Bachelorproject, wat leuk was om te doen. Ik voelde echter een enorme weerstand om weer te beginnen met de colleges in september. Eerst de keuze van welke Master (niet gemakkelijk), dan die keuze weer veranderen, en beginnen. Interessante onderwerpen. Vind ik, weet ik in mijn achterhoofd. Toch kan ik niet echt enthousiast worden. Meteen de eerste week ben ik al ziek thuis. Met een achterstandje beginnen. Moeite om wakker te blijven bij college (nieuw voor mij). Geen zin, geen zin, geen zin. Veel meer huiswerk dan in de Bachelor, al is het niet moeilijker, en ligt het bestuderen van papers en het presenteren ervan mij zeker meer dan de gemiddelde ICT-student. Toch maar met hangen en wurgen voldoen aan de opdrachten. Soms iets te laat, maar dat wordt geaccepteerd. Ben zeker niet de enige.
Naast het studeren en lesgeven moet ook de CD-opname voorbereid worden. Oefenen dus, thuis en in Amsterdam. Dan een week missen door de opnames, en vervolgens nog een halve week bijkomen. Toch maar weer de achterstand proberen weg te werken. Emotioneel wat labiel. Verlies van overzicht. Zorgen voor de toekomst. Als het nu niet gebeurt, moeten we allerlei dingen waar we nu hard voor werken verder uitstellen, zoals verhuizen (dat vooral), een ICT-baan, kinderen… Iedere vertraging heeft gevolgen voor ons allebei, dus moet ik doorzetten van mezelf. Zonder plezier en motivatie, dat wel, en dat kost veel energie. ‘s Morgens word ik al moe wakker en ook dingen die ik leuk vind doe ik met weerstand. Ik vlucht in afleiding zoals bezoeken aan familie en vrienden. Probeer de zorgen te negeren. Een paar weken breng ik de discipline nog deels op, maar afgelopen maandag kwam het tot een stop. Basta. Genoeg. Bezinnen.
Ik moest het aan mezelf toegeven: zo gaat het niet. Studeren doe ik deels om praktische redenen, maar toch zeker ook omdat het me interesseert en ik het vak leuk vind. Ergens in mijn achterhoofd weet ik dat de interesse nog bestaat. Dat ik het ergens nog steeds leuk vind. Maar ik ben moe, en de koek is even op. Dus ik geef mezelf even (deels) vrij. Wil mezelf ook niet in de vingers snijden, dus Datastructuren moet nog wel gewoon gebeuren (opdrachten en tentamen). Dit Bachelorvak moet ik nog steeds halen en ik wil niet weer een half jaar moeten wachten op een tentamenmogelijkheid. En ook Neurale Netwerken ga ik gewoon proberen (daarvoor hebben we ook een tentamen). De rest beschouw ik als jammer maar helaas, het gaat even niet. Ik vind het zwaar klote dat ik dit semester eigenlijk als verloren moet beschouwen. Voel me schuldig en slap. Anderen hebben het toch veel zwaarder dan ik? Ik heb toch erg veel luxe, dat ik nog kan studeren? Opgeven is toch slecht? Maar nu ik eindelijk een besluit heb genomen voel ik me ook enigszins opgelucht en wat lichter. Nog wel heel moe. Ik weet dat ik niet moet gaan stilzitten, maar rustig met dingen bezig gaan die me interesseren. Goed voor ons zorgen. En mezelf vrije tijd gunnen. Dat is lang geleden. En over een poosje ga ik op school praten met een dekaan, misschien dat een objectief persoon mij nog wat kan helpen met het omgaan met drukte (die er echt is, maar die mijn hoofd erger maakt).