Afgelopen woensdag en vrijdag had ik de concerten met Bragi. Op woensdag was het eigenlijk een try-out, in de Kandelaarkerk in Zuidlaren, en op vrijdag was het “echte concert”in de Jozefkerk in Groningen. Dus op woensdag gingen David en ik om half drie de deur uit omdat ik om half zes in Zuidlaren moest repeteren. Het was druk op de weg. Het zou iets van 2 1/2 uur reizen zijn, we hadden een half uurtje extra genomen voor als we files tegen zouden komen, maar al bij Gouda stonden we in de file en dat werd alleen nog maar erger hoe verder we kwamen… Doordat we zoveel vertraging hadden opgelopen kwamen we ook nog eens tijdens de spits langs Zwolle, dat komt neer op stilstaan, stilstaan, optrekken, stilstaan, stilstaan. Uiteindelijk waren we een uur te laat! Ik had daardoor de podiumrepetitie gemist en kon dus pas tijdens het concert zelf voelen hoe de akoestiek was.
David en ik wilden nog even wat eten en gingen Zuidlaren in. Uiteindelijk kwamen we bij de “Bij Maja” terecht, een verantwoorde en duurzame snackbar. David nam een patatje pinda en een broodje hamburger en ik nam een patat “tuut”, patat, met daaroverheen gebakken kipfilet, prei, champignons en knoflooksaus. Was lekker, al had ik niet zo’n trek…
Ik hoefde pas na de pauze te zingen, dus ik had nog even tijd om me om te kleden en op te tutten e.d. David ging gezellig met mijn ouders in de kerk zitten. Op een gegeven moment stond ik in de hal naast de kerk en klonk de muziek wel heel erg hard. Dat moet binnen dus heel erg zijn geweest! Dat beloofde wat voor het Magnificat… daar zaten immers ook slagwerk en hard koper in…!
Na de pauze was ik dus aan de beurt. In de pauze zette ik even een stoel klaar en een glaasje water. Even later begon het. Ik liep naar mijn plek en… geen stoel! Had iemand blijkbaar gejat, grr. Dus ik moest nog even een stoel van een stapel halen en dat staat natuurlijk erg elegant met zo’n concertjurk aan… Maar goed, dat kwam goed. Het was warm in de kerk, maar de ramen stonden open, waaronder eentje vlak achter mij, wat wel erg tochtte… gelukkig hoorde er een soort stola bij mijn jurk!
Het zingen ging eigenlijk wel erg lekker, de akoestiek viel mee, volgens mij was ik wel te horen. Jammergenoeg waren er niet zoveel mensen, maar ik vond het wel erg leuk dat David en mijn ouders er wel waren. Volgens mij vond het publiek het erg mooi, al was ook dit stuk hier en daar wat te hard voor deze kleine kerk. In ieder geval werd er enthousiast geapplaudiseerd. Ik kreeg nog een mooie bos bloemen, en toen was het alweer voorbij… We reden achter mijn moeder aan naar Hoogeveen, waar we bij Davids ouders zouden overnachten. Grappig was dat onze kilometerteller echt 130 aangaf als we dezelfde snelheid aanhielden als mijn moeder, maar dat zij later stug volhield dat ze ècht 120 reed… welke teller is er nu niet goed? Misschien leuk om bij de volgende keuring eens naar te vragen?