Gisteravond was het slotconcert van de blokfluitafdeling in Amsterdam. Dat was natuurlijk de laatste keer voor María en Stephanie, maar ook voor een van de twee docenten, Walter van Hauwe, die nam ook afscheid. Het sprak vanzelf dat AeroDynamic zich nog een laatste keer zou laten horen, dit keer geen hedendaags stuk, maar een middeleeuwse ballade van Solage, die we ook vorige week op Stephanies eindexamen hadden gespeeld.
We waren er al erg vroeg, tegen zes uur, terwijl het concert om acht uur zou beginnen. Even inspelen, beetje uitproberen hoe de akoestiek is en waar we gaan staan… en dan wachten tot het feest zou beginnen! Het beloofde een lang concert te worden, er zouden elf mensen/ensembles spelen, in totaal denk ik wel een uur of twee muziek of meer.
Stephanie en María zouden ook een stuk van Dunstable spelen, samen met Erik, als tweede in het programma. AeroDynamic was vierde en dan kon ik ook verder gaan zitten luisteren. Maar o jee, tijdens het eerste stuk werd Stephanie helemaal niet lekker, misselijk, koud zweet, dus spelen ging even niet. Gelukkig kon een van de anderen inspringen en haar stuk wat eerder in het programma spelen zodat Stephanie even tijd had om een frisse neus te halen en bij te komen. En ze is een doorzetter hoor, die Stephanie! Even later stond ze gewoon weer te spelen, wel wat witjes, maar je hoorde het er niet aan af…
Het stuk met AeroDynamic ging erg goed, veel beter dan vorige week, waarschijnlijk omdat nu de spanning er wat af was. Ik had er echt een goed gevoel bij, en gelukkig is het ook opgenomen, voor de Concertzender zelfs, dus misschien horen jullie het nog eens een keer voorbijkomen!
Het concert duurde inderdaad erg lang, pas om kwart voor elf was het geheel afgelopen, na ook nog wat onverstaanbare speeches (nogmaals bedankt David, voor je rigoureuze applaus!) en allerlei zeer verschillende stukken (en Hester, bedankt voor de piep in onze oren…). Maar het begon pas! Elk jaar vindt dit concert plaats, en elk jaar is er daarna een feest, steeds bij iemand anders. Dit jaar was het bij Stephanie en wij gingen er ook nog eventjes heen.
Ze had er veel werk van gemaakt, allerlei lekkers was al dagenlang gekookt en voorbereid, en dat kwam goed uit, want ik had erge trek. Hmmm, pastasalades, quiche, pizza, van alles en nog wat en natuurlijk zelfgemaakte brownies… Het werd ook echt druk, langzaamaan druppelde iedereen binnen, en het is niet zo groot bij Stephanie. Gelukkig heeft ze een dakterras, en daar stonden we hutjemutje bij elkaar, heel gezellig, met waxinelichtjes op de balkonrand voor de sfeer. Jammer dat ze steeds uitwoeien…
Het was iets na half een toen we besloten weg te gaan, we moesten immers nog twee uur reizen, dus we liepen naar het station. Daar aangekomen kwamen we erachter dat we op een minuut de trein hadden gemist, en dat de volgende pas over een uur ging. Domper! Dus wij gaan zitten lezen. Na een poosje kwam de nieuwe trein op het bord te staan, maar we schrokken heel erg: Den Haag stond niet in de bestemmingen! Nee!!! Niet nog een uur wachten! Voor de grap probeerde ik toen even met mijn PDA op internet te komen, en ik was erg verbaasd toen dat lukte! In ieder geval kon ik wel naar ns.nl. Daar zocht ik dan maar op wanneer de volgende trein ging. Uiteindelijk bleek dat het bord gewoon niet klopt, gelukkig, en dat hij gewoon reed.
Maar wel naar Den Haag CS en we hadden onze fietsen bij HS staan. Trams rijden natuurlijk niet meer om die tijd… dus dat zou lopen worden. In de trein was het gigantisch druk, hij stond vol, mensen stonden in de halletjes en in het gangpad en het was ontzettend benauwd… we probeerden of we staand konden slapen, maar dat is niet gelukt. Onderweg besloten we om in Den Haag maar gewoon een taxi naar huis te nemen, het was al zo laat en we hadden het helemaal gehad.
We pinden geld op het station, liepen naar buiten, en zagen zo ongeveer de laatste paar taxi’s net wegrijden. Gelukkig kwam er even later een taxibusje langs, waar we wel in konden stappen. De chauffeur was een beetje apart, wel aardig, en hij reed stevig door (70, terwijl hij mobiel belde…, en door rood!). We waren dus lekker snel thuis, waarvoor dank. We gingen maar snel naar bed want het was ondertussen al half vier…