Is het jullie wel eens opgevallen dat negen van de tien mensen die je “zomaar” in het openbaar aanspreekt een beetje achterlijk zijn? Het lijkt een ongeschreven regel te zijn in een drukbevolkte stad, dat iedereen zich met zichzelf bemoeit, en een ander alleen aanspreekt als hij of zij bijvoorbeeld hulp nodig heeft. Dit geeft iedereen een klein beetje meer persoonlijke ruimte (die er al zo weinig is in de stad). In dorpen is het wel anders, maar geldt dit ook enigszins. Mensen die niet al te pienter zijn, voelen deze grens wat minder goed aan, lijkt het. Afijn, het gebeurde mij dus weer eens. Ik zat lekker in het zonnetje in een bushokje te wachten op de bus, toen een vrouw naast me kwam zitten. Ze knoopte een gesprekje aan, aangezien ik zat te breien en ze geen idee had wat ik aan het doen was. Na wat uitleg en wijzen op de pennen en het garen was ze erg onder de indruk.
Ik concentreerde me weer op mijn breiwerk, en genoot van de warmte. Maar deze dame wilde nog even verder kletsen. Ze vertelde dat ze naar het strand ging, en of ik ook lekker naar het strand ging? Nee, ik ging naar mijn werk.
“Wat voor werk doe je dan?”
”Ik geef les.”
”Wat voor les?”
”Zangles.”
”Oooooo, zangles!”
Het is even stil, terwijl madam het tot zich door laat dringen.
“Maar… zing je dan ook ZELF?”
”Ja, ik zing ook zelf.”
Hier bekroop mij het gevoel dat ze een beetje apart was, wat even later bevestigd werd. Wat verwacht ze dan, dat iemand die zangles geeft zelf niet kan zingen?
Weer een lange pauze.
“Dus… dan rook je ook helemaal niets?”
”Nee, ik rook niet.”
Ze denkt daar even over na.”
“Goh, mijn moeder zong in een koor, en die rookte ook helemaal niets.”
Zegt ze, alsof het heel erg vreemd is dat iemand “helemaal niets” rookt. Wat ze dan allemaal zouden moeten roken, zegt ze niet.
Ze praat nog even verder over zanglessen die ze vroeger had gehad, en waar ze geen noot heeft gezongen, alleen ademhalingsoefeningen moest doen. Natuurlijk vond ze daar niets aan en is ze snel gestopt.
Er arriveerde een andere vrouw met een baby in een wandelwagen, dus haar aandacht verschoof natuurlijk naar de baby. Even later kwam de bus.
Apart hoor. Misschien is het een vooroordeel van mij dat deze mevrouw een beetje achterlijk was. Maar zodra iemand me enigszins aan mijn oude buurjongen doet denken, heb ik mijn oordeel klaar. Meestal klopt het ook nog.